Ons eigen Schoolpad weet ik wel te waarderen al was het op dit moment -oktober 2010- wat lastig fietsen.
Ik wete nog een mooi paadtien’, stelt Wim voor wanneer we op de terugweg zijn vanuit Emmen naar huis.’ ’t Is wel een beetien umme, maor wie-j hebt ja tied zat’.
Daar is t-ie goed in… weggetjes die om zijn. Wanneer we vroeger in de vakantie wandelden in de bergen wist hij ook altijd weggetjes die zo mooi waren. Ik zag daar het nut niet van in. Ik kon zo wel zien dat je dan een kilometer extra liep en dat het extra zweet kostte. ‘Wie-j könt net zo goed disse kante op’, placht ik dan te zeggen. ‘Ja ja… ik snap oe al… da’s kotter bie-j’.
Wim heeft vaak gelijk dat je dan een extra stukje natuur ziet, maar om daar nu voor om te moeten lopen…?
Vanuit Emmen heeft hij ook zo z’n eigen routes, meestal door het bos, de Emmerdennen, over smalle paadjes. Maar hij heeft gelijk, je hoort daar veel vogels. Soms heb ik het idee dat de jongen weer in hem boven komt als hij daar over die paadjes fietst, de plassen ontwijkend. En als ik niet beter wist zou het ook het Hattemer bos kunnen zijn.
Gisteren was het anders. Het werd een grindpad langs het kanaal tussen brandnetels en andere wilde planten. Het kanaal lijkt smerig en de planten zijn van het soort dat eerst komt als je de boel op de kop hebt gezet. Maar het is er rustig, zo rustig… ik hoor hier geen vogels. ‘Is dit nou geen mooi paadje’, vroeg hij aan het eind? Het was dat ik op mijn E-bike zat, anders was het nog een heel geploeg geworden. Ik rij net zo lief op het brede betonpad… inderdaad… scheelt wel vijf minuten. Dan begrijp ik nog een reden voor deze unieke weggetjes. Je kunt zo alle verkeerslichten ontwijken. Want daar heeft Wim iets tegen. Hij rijdt liever om dan bij zo’n stoplicht te moeten staan.
Nou ja… ik heb weer een heel nieuw stukje ‘natuur’ in Emmen ervaren.
‘[i]I know another way home’, Wim said yesterday when we were going home by bike. We had a nice afternoon in the village of Emmen, have had a delicious cappuccino, saw some friends and now he wants another small loopy path going home. He always finds that kind of small paths, extra effort to walk or bike.
Mostly he takes that little paths through the Emmerdennen, our favourite wood. It feels for him being a boy… I think. It feels like the Hattemer woods, where he was raised. But he’s right…you can hear the birds and smell the wood.
Yesterday it wanted a very different path, along a canal, all crush on it…. and through bushes with nettles. ‘Do you like this nice path, don’t you?’, Wim asked. The canal was dirty because of the factories who are evacuating in it. No birds to see or to hear.
But now I’m sure to know his reason for all those paths. He doesn’t like to stop at the traffic lights. He hates them. So he prefers it to take the longer way more than the easy one when you have to stop several times and push the button and wait….
So… I saw a new part of Emmen’s ‘nature’.
[/i]