Ik moest de oude boeken die ik gebruikt had voor een stukje in mijn laatste Tweets van het Schoolpad nog opbergen, maar ik besloot ze nog eens echt te lezen. Sip Su van Nienke van Hichtum beschreef een stukje uit het leven van een Eskimojongen zoals ze toen, 100 jaar geleden, nog genoemd mochten worden. De naam Inuit staat er trouwens al wel in. Natuurlijk was het een oude beschrijving van een stuk geschiedenis waar Nienke goed onderzoek naar gedaan had. Ik vond dit boek dat uit de jeugd van vader Hein stamt nog steeds de moeite waard.
Toen nam ik Goud Elsje nog eens ter hand. Ik had een hele serie van: Behalve Goud Elsje ook Goud Elsje verlooft zich, Goud Elsje draagt een dubbele naam en zelfs Nog is het lente voor Goud Elsje. Ik was ontzet toen ik het eerste uit had. Wat een zoetigheid, wat een braaf meisje, wat een warm maar ontzettend voorbeeldig gezin. Mierzoet allemaal.
Hoe heb ik dit mooi kunnen vinden als tiener. En dat vond ik wel degelijk. Wat een toestanden die allemaal in liefde werden opgelost. Ik kom er achter dat iedereen in zijn leven een ontwikkeling doormaakt en 60 jaar levenservaring leert je wel anders tegen de dingen aankijken.
Het zegt wel wat over hoe we in die tijd tegen de rol van de vrouw aankeken. Vooral een goede vrouw en moeder zijn was het hoogste ideaal wat te bereiken was voor elk meisje.
