Nou…???!
Na dat weekend zwaaide ik Wim vanuit m’n klas na. Hij moest immers aanmonsteren!
Hij zei nog wel:”Je kunt er altijd nog een belletje aan wagen. Ze zijn nog wel eens gevoelig voor vrouwelijke argumenten om verlof te krijgen”. Dus….in de pauze waagde ik het er maar op. Zo gauw ik echter iemand aan de lijn had van de maatschappij- nee ik deed het ècht niet expres- kwamen de waterlanders al voordat ik uitgesproken was.
Toen Wim een uurtje later in Amsterdam bij zijn Maatschappij aan kwam monsteren vroegen ze: “Wat kom jij hier doen?” ”Aanmonsteren natuurlijk”, zei hij. “Man, schiet op….ga naar huis. Je krijgt een maand verlof!”
Zo kwam hij ’s middags weer thuis en konden we pas echte plannen maken. Binnen drie weken moest er getrouwd worden.
Mama vond het maar niks, was enigszins van slag. ”t Is toch geen “motje”, zei ze nog. Dan zou ik het echt wel verteld hebben. Nu had ze bovendien ook geen tijd genoeg om een nieuwe jurk te laten maken bij Kleermakerij Aartsen!! Nee…mama was een beetje overvallen door de snelheid in onze plannen.
Maar alles liep gesmeerd: Diny en mama hielpen een jurk uitzoeken in Zutphen. We huurden er maar een stola van zwanendons bij vanwege de kou!
Op Eierdijk 54 werd door Wim en vrienden en familie hard gewerkt. Albert heeft daar ook heel wat uurtjes doorgebracht. Ik meen dat Henk van tante Rimy nog deuren en raamkozijnen mooi licht geschilderd heeft. Het had wel een opknapbeurtje nodig. Het behang van 30 jaar geleden zat er nog op. De keuken kreeg een nieuw aanrecht. Bovendien viel al behangend het licht iedere keer uit. Het electra-net moest vernieuwd worden. Dat was gelukkig het aandeel voor juffrouw van der Meulen.
Er kwam zelfs nog een schoonmaakploegje, geregeld…ja natuurlijk….. door moeder.
En zo waren we precies op tijd klaar!
