Het bed naast mij is leeg als ik wakker word. Wel beslapen gelukkig, maar Wim had een onrustige nacht. ’Ik bun mien ring kwiet’, zei hij gisteravond al voor het slapen gaan. ‘Zo straks toen ik op de banke zat, ha’k em nog. Et jökken mien der een betjen onder en toe ha’k em an de pink edaon… en noe is e weg. Die vin ik noóóoit weer.’ Hij had het laatst een rondje over het erf gelopen met Queeny en Storm. Hij hoefde nu in het donker echt niet te proberen om hem terug te vinden.
Toen ik er uit was had Wim al twee keer het erf minutieus doorzocht en zelfs de bankkussens omgekeerd. Maar niks… helemaal niks. Ik zeg nog: ‘Wim.. het is maor een ding’. Maar hij was helemaal ontdaan. Een jaar of vijf geleden had ik het kleinood voor hem gekocht, een gouden ring met een jeansblauwe steen. Hij vond hem mooi en droeg hem altijd als hij tenminste niet aan het werk was. Toen hij meer dan 50 jaar geleden een soortgelijke ring, met zwarte steen, van zijn toenmalig vriendinnetje had gekregen gaf hij na het uitraken van de vriendschap de ring aan Piet met de opdracht om hem aan een jongere broer te geven als hij zich zou gaan verloven. Toen dat gebeurde ging de ring naar Henry en de bedoeling was dat hij bij diens verloving doorgegeven zou worden aan Ben. Ik heb geen idee waar de ring gebleven is. Maar nu was hij tot zijn grote schrik die ring van mij kwijt. ‘Wies nog es precies an waor ie’j gisteraovend met de hunde elopen hebt’, commandeerde ik en samen volgden we dat spoor opnieuw. Maar ook dat leverde niets op. Ik bedacht me ineens wat hij altijd doet vóór hij de honden uitlaat…. juist… een bezoekje aan het toilet. Dat is ook wat minder omslachtige plek om te zoeken. Als hij in de pot gevallen was had hij het vast gemerkt maar ik nu keek links en zomaar ineens… lag daar het kleinood.
Ik kan je vertellen. Wims dag is helemaal goed!
