Intussen is Wim een gipsbeen lichter. Gisteren werd het gips losgeknipt, een foto gemaakt, gevolgd door een bezoekje aan dokter Dam, de orthopeed. Die was heel tevreden over de foto en de enkel. Wim mag de enkel nu weer belasten.
Dus ’s middags direct de rolstoel, dekenverhoger, toiletverhoger enz. weggebracht naar Icare en een paar krukken mee terug gekregen. Het badkrukje houden we nog maar even. Al met al een hele vooruitgang. Het lopen gaat al aardig, zij het heel voorzichtig omdat de boel nog stijf is. Vandaag kreeg hij rekoefeningen van z’n fysiotherapeut. Het autorijden is nog niet aan de orde, ik mag dus nog even. Onderweg geeft hij zoals gebruikelijk aanwijzingen wat soms gemakkelijk is maar waar ik niet altijd op zit te wachten: ’Gao noe maor es efkes slaopen’, schoot ik pas uit de slof onderweg vanuit Barchem naar huis . Dat viel hem wat tegen. Moet toch kunnen na bijna 50 jaar samen!!
Vanmorgen vierden we het 55 jarig huwelijk van onze mede aquajoggers Ko en Jenny. Na het zwemmen was het koffie met gebak, een gezellig klein feestje. Ko hield nog een kleine speech over hun begin in Amsterdam toen ze, net als wij indertijd in Hattem, bij iemand inwoonden. Ze hebben nog een antieke koffiepot van hun huisbazin geërfd. Dan moeten ze het samen toch goed gehad hebben.
Vandaag is Ellen met een ploegje met de schilderijen over ons thema: ‘de rode draad’ naar Assen gegaan om de expositie in te richten. Morgen om half 5 is de opening in het Centrum voor Kunst en Cultuur aan de Nassaulaan in Assen. Ik ben heel benieuwd hoe het er uitziet!
