Met Trixie.
Ik ben net weer terug van onze schilderochtend. De spagaat die Greet vorige week maakte en ze met een ambulance afgevoerd moest worden, is redelijk goed afgelopen. Gelukkig heeft ze geen gescheurde spieren of breuken, maar alleen de hamstring flink verrekt. Ellen is met een grote bos bloemen op bezoek geweest.
Vorige week had Ellen ons alles uitgelegd over composities en structuren en hadden we er mee geoefend. Ach ’t is allemaal goed om te weten en op zijn tijd te gebruiken, maar het abstract werken waar het meestal bij gebruikt wordt is helemaal niks voor mij. Ik moet een houvast hebben. Ik raak in de war van al die onduidelijke vormen. Nee ik hou me bij m’n dieren, natuur en alles wat daarmee te maken heeft. Ik heb weer lekker gewerkt aan een ram van het Drentse heideschaap. Dan hoor of zie ik weinig om me heen. Ik weet dat Jannie er ook mee worstelt. Die is weer erg goed in portretten en had vandaag een jongetje geschilderd die met grote sprekende ogen om het hoekje van een deur kijkt. Je ziet er meteen een heel verhaal dat er bij hoort. Ik zei haar dat ze een verhaaltje of gedicht bij dit soort schilderijtjes zou moeten maken.
Tiny weer niet. Die schildert bijna alleen abstract, maar als je goed kijkt zie je er wel steeds een boomvorm in. Weer een ander had een kleine glas in loodvorm gevonden die ze wilde schilderen in het groot. Het was net de koningin. De knalrode hoed was prominent aanwezig. We vroegen haar: “Is het Bea of Trix?” Het bleek een Trix. Dat deed me weer aan m’n allereerste hondje denken Trixie. In oorlogstijd waren er hééél veel honden die Trixie heetten. Volgens mij en naar de foto’s waar Trixie op te zien is, was het een boerenfox.