De volgende 3 kantjes maar even getypt, is gemakkelijker te lezen, hoewel het handschrift van mevr. Nawijn er mag zijn, èn er kan nu op één bladzij wat er 3 zijn in geschreven vorm. Mevr. Nawijn vertelt verder:
Omdat het hier de eerste aankomst was vanuit Arnhem en Oosterbeek—Wat je dan ziet, wat een nood dat was voor onze ouden van dagen, kleine kinderen, baby’s en a.s. moeders- de ogen konden niet droog blijven. Maar de saamhorigheid was prachtig- alles hielp en allen fietsten de kant van Arnhem uit met bakfietsen enz om mensen op te halen. Dominee had de leiding in de kerk- er moest eten komen en verzorging en slaapgelegenheid voor ’s nachts- stroo in de kerk en toen ging het. Zo hebben we een paar weken geleefd.
Elke dag gingen de vluchtelingen verder en ’s avonds was de kerk weer vol. Er waren natuurlijk veel meer gebouwen waar ze een toevlucht konden vinden- een paar oudjes stierven hier- konden niet meer- de angst en spanning was te groot geweest- Een jong vrouwtje kreeg bij aankomst in het café een tweeling zonder doktershulp eerst- we kunnen nagaan in welke angst ze de reis gemaakt heeft. Een kraamvrouwtje van één dag werd zittend op een stoel op een wagen vanuit Arnhem weggebracht- ze heeft in de ziekenzaal achter de kerk gelegen( catechisatie lokaal).
Er was gelegenheid voor ongeveer 30 zieken in de kerk.- Veel sterfgevallen zijn er onder de evacués, de emoties zijn voor velen te groot geweest. Een oom van ons kwam met zijn vrouw en drie kinderen hier na veel moeite 2 weken geleden heen.- Tante verwachtte haar 4e kindje, wat nu 2 weken geleden geboren is. Ze had naar 4 adressen het wiegje en uitzet meegesleept- tot ze in Velp, bij hun dokter in huis 7 bommen in de tuin kregen, waardoor het huis grotendeels verwoest werd.. Ze kwamen hier met niet veel meer dan ze aan hadden. Toch zijn ze dankbaar dat alles nog zo goed verlopen is.
Maar genoeg hierover- u zult hier ook wel over gehoord hebben.- ’t Is te hopen dat de toestand niet te lang meer duurt nu de winter nadert. Voor 3 weken heeft de burgemeester gezegd, nu met de vele mensen, er nog voor 2 weken voedsel was- en nu eten we nog- We zullen maar bij de dag leven- onze Vader weet wat wij van noode hebben.De kinderen en wij maken het goed. Voor 2 weken zijn hier dichtbij 7 bommen gevallen, was bedoeld voor het station- ze kwamen een eins aan deze kant terecht, al onze ruiten waren stuk- wat een lawaai was dat- we meenden dat het huis getroffen was, ’t kwam door de luchtdruk. De kinderen lagen juist in bed, ’t kwam geheel onverwacht, we hadden niet eens een vliegtuig gehoord- En nu is het elke avond een hele toer om ze rustig op bed te houden. ’t Is hier veel afweer in het dorp, dan is het met de rust gedaan. Soms kun je moedeloos worden van al die narigheid, maar er is nog zoveel waar we dankbaar voor kunnen zijn.
Vandaag 14 jaar geleden werd Jan in Gelselaar geboren. Wat een tijd was dat! De kinderen hebben al die tijd geen school gehad. ’t Zou ook niet kunnen. Ze zijn dadelijk zo van streek met dat schieten. En wat is dit nu vergeleken met de Duitse steden waar het zo in het groot gaat. We mogen wel veel bidden om uitkomst. Het doet ons dichter bij de Here leven- Hij wil ons toch ook krachten schenken om dit alles te doorstaan.
Wilt u aan alle bekenden onze hartelijke groeten doen? Een volgende brief misschien in een Vrij Nederland? – Is “groote Jan”, en vele anderen met hem er nog? Aan allen onze hartelijke groeten. Is er nog iets van Jaap bekend? En hoe zou het met onze jongens in Duitsland gaan? Beste vrienden, allen hartelijk gegroet. Gode bevolen door uw hartelijk toegenegen
Ds en mevr. Nawijn