Wat bijzonder om deze brief op de FB pagina van Arend Heideman tegen te komen van ds. en mevr. Nawijn bij de jaarwisseling 1944-45, oorlogstijd. Op 3 maart 1965 leidde deze EIF Nawijn onze trouwdienst in Hattem. Na Hattem bracht hij als predikant en ook daarna de jaren door in Barchem, dus weer teruggekeerd naar de streek waar hij begon.
Arend Heideman uit Gelselaar schreef: Nu we weer eens worstelen met vluchtelingen uit andere landen kan het geen kwaad een aangrijpend verhaal te delen over vluchtende landgenoten en hoe die in kerken werden ontvangen. Zo stuitte ik deze week in de nalatenschap van een tante die veel correspondeerde met predikanten, die voorganger waren geweest in de gereformeerde kerk van het Achterhoekse Geesteren, op een rondzendbrief van de toen in Apeldoorn actieve ds. E.I.F. Nawijn en echtgenote. In alle openheid schreven ze hier ook in over hun hoop op een weer vrij Nederland. Even bijzonder dan hun nooit eerder gepubliceerde verhaal is de kaart met nieuwjaarswensen die ze eind 1942 stuurden aan mijn tante Gerda, aan wie ik veel historisch materiaal heb te danken. Met hun ‘Gezegend Nieuwjaar’ gaf het echtpaar Nawijn het Lutherlied (waar de bezetter moeilijk tegen op kon treden) ‘Een vaste burcht is onze God’ door, waarin wordt aangekondigd dat de vijand als kaf zal verdwijnen. Kerkmensen ontleenden er hun kracht aan, zoals ik als kind met dit lied in mijn achterhoofd, erop vertrouwde dat de Russen vast weer uit Hongarije zouden worden geblazen. Op de rondzendbrief van de Apeldoornse predikant prijkte een in 1943 uitgegeven postzegel met de beeltenis van de Nederlandse zeeheld Michiel Adriaanszoon de Ruyter. De Duitse bezetters probeerden de propagandistische waarde van de niet opvallend Oranjegezinde en vaak tegen Engeland strijdende zeeheld uit te buiten.
Aan de kerstwens te zien is deze vaker gebruikt dan alleen in 42-43.