Jan, hier staand tussen oom Sjoerd en vader Hendrik Jan.
Sinds de computer zijn intrede heeft gedaan in huize Schoolpad zijn de contacten die we eerder per brief of telefoon onderhielden veranderd. Er is een hele lijst met e-mail adressen gekomen en voordat begin dit jaar ons Spaanse avontuur begon, kwam er bovendien Skype bij. Na het installeren drukte ik op een bepaalde toets en meteen kreeg ik vragen van verschillende mensen waarom ze Skype moesten hebben. Ik had blijkbaar al mijn e-mail contacten door die ene druk op de knop uitgenodigd. Dat was niet eens de bedoeling, maar een paar gingen op mijn voorstel in en dat is toch wel leuk meegenomen. Degene waar ik nu af en toe contact mee heb is hij die de dokter moest gaan halen toen ik me gemeld had om geboren te worden. Vanmiddag hadden we weer even contact. ‘Zo’, wat heb je een lekker kort kopje’, zei neef Jan Harwig. Je vergeet wel eens dat je gezien wordt als de webcam aanstaat. Mijn haar piekte alle kanten op. ‘Ik heb je de fles niet gegeven’, zei Jan, ‘maar ik heb je vaak genoeg de luier om gedaan.’ Hij had dat bij broertje Johan en later Jaap ook vaak geoefend. Ik ben in 1943 midden in de oorlog geboren en Jan kwam als jonge knul vaak op De Haar. Toen moeder Coba zover was dat de weeën kwamen, riep ze de familie vanuit de slaapkamer. Opa en opoe in optocht er heen met Jan in hun kielzog, maar dat was niet de bedoeling. ‘Weg.. weg..’, moest hij. Even later werd hij er op uitgestuurd om de oude dokter Lulofs te halen. ‘Zo… jij moest dus met de rapklumpkes lopen?’, vroeg ik hem, maar deze uitdrukking kende hij niet voor het roepen van de dokter bij een bevalling.
Volgens Jan was hij zo gewend aan baby’s en hun verzorging dat toen later bij hem en Gé hun derde wat snel geboren werd hij de onervaren kraamverzorgster op haar gemak moest stellen.
De rest van ons gesprek hoort meer onder weblog 2