Een paar jaar eerder… met oom Wim Bijenhof… op de Haar.
Door dit medium internet krijg je zomaar weer hernieuwde contacten. En dat hoeft niet alleen in het buitenland te zijn. Jan Harwig meldde zich per telefoon. Hij nam even de tijd om samen herinneringen op te halen. De oorlogstijd was voor hem heel intensief, heeft als jongen van 11 tot 15 jaar heel wat meegemaakt. Hij zag bij buurman Biesterveld de bommen vallen, bedacht zich geen moment en greep mij en zocht dekking achter een muur. Hij was veel bij ons op de Haar en kon goed met vader Hendrik Jan overweg. Hij was 12 toen ik geboren moest worden en mama in het kraambed om opoe riep. De hele familie ging achter elkaar aan naar de slaapkamer waar mama in barensweeën lag. Jan sloot zich er ogenblikkelijk bij aan. Maar bij de slaapkamerdeur werd hij afgewimpeld: ’Nee… ieë niet’. Jan is nu 84 en kan zich veel uit die tijd herinneren. Als hij op de Haar was sliep hij op een dikke laag stro in het kippenhok naast het huis. In huis was geen plaats meer. Hij was niet bang voor een muisje en zelfs niet voor een rat. Hendrik Jan had het er niet op begrepen en toen er een razzia zou worden gehouden vroeg hij Jan mee om in het kippenhok bij de spoorlijn te gaan slapen bij de voorraad hout die Hendrik Jan daar had aangelegd. En zo sliepen ze ondanks het geritsel van….