Janneke is jarig. Ze was een lichtpuntje voor ons in het moeilijkste jaar van ons leven. Ze zocht een plekje om tijdens haar stage te kunnen wonen. Gerard en Jetske wisten zo’n plekje voor hun vriendin want die waren net die zomervakantie bij ons geweest en hadden tijdens die kampeervakantie de badkamer van onze studio in gebruik. ‘Je moet wel tegen dieren kunnen’, hadden we gezegd voor ze kwam kijken, ‘en ook tegen af en toe alleen zijn als we een paar dagen weg zijn’. Janneke zat er niet mee.
Ze heeft zo bij de Trans hier in Emmen haar stage met veel succes kunnen afronden. Maar elke avond om half 11 als ze klaar was kwam ze even bijpraten. Dat had ze blijkbaar net zo nodig als wij. Het heeft ons afleiding gebracht in deze tijd van verdriet.
Janneke is heel creatief, ze was altijd wel iets aan het schilderen of aan het maken. Ze verzorgde de hele aankleding voor de bruiloft van een vriendin. Toen ze uiteindelijk na ruim een jaar afscheid nam omdat ze werk kreeg op een andere plek en ging verhuizen kwam ze met een uniek afscheidscadeau aan. Ze had een hele zooi huissleutels, lepels en vorken opgescharreld in haar familie- en vriendenkring en maakte er een prachtige windgong van. Het hangt nog steeds voor ons achterraam en heel wat mensen hebben we moeten vertellen over onze crea Bea.
Nee die windgong ging niet naar buiten om in de wind allerlei geluiden te produceren. Houdt Wim niet van. ‘Gien lawaai an de kop, daor word ik niet goed van’, zei hij.
Vooruit, ook in huis staat hij prachtig.
