Pats

Pats… daar lag ie. Het schoot me uit de handen. Geschrokken pakte ik mijn bovengebit van de betegelde vloer van de badkamer. Op het oog ongehavend, maar eenmaal op de plek waar het hoorde te zitten bleek dat een van de voortanden aan de onderkant beschadigd was. Daar zit je dan mooi mee in het weekend.
‘Wat was dat?’, wilde Wim natuurlijk weten. Die had ook de pats gehoord op de stenen vloer. Toen ik vertelde van het ongelukje begon hij zoals gewoonlijk: ’Je moet ook niet…. , enz.’ Ken je dat? Dat krijg je als je zo lang samen bent. ‘Ja ja…. dat weet ik wel’, is mijn reactie meestal. Wim is een goed raadgever, maar je wilt het niet altijd horen.
Vooruit, een dagje red ik me wel met dat ruwe randje in mijn mond. ’s Middags kwamen Henry en Tonny, we konden buiten ruim zitten en het was goed om elkaar weer te zien. Zo lang het kan moeten we dat vaker doen. Tonny had de rolstoel achterin de auto meegenomen en dat is nu een noodzaak geworden voor Henry. Er zat nu een week of 6 tussen dat we elkaar zagen. Je kunt merken dat ze net zo op elkaar zijn ingespeeld als wij. Wim knapt gelukkig wat op al heeft hij nu nog steeds last van zijn longen.
Gisteravond zaten we zoals vaak tegenwoordig voor de tv: huizenprogramma en we zien een huis met smalle stroken water. Meteen wil ik zeggen: ’Weet je nog van die reünie….?’, maar dat hoefde niet, Wim dacht hetzelfde. Op de reünie in het huis van een van onze medereizigers van de Nieuw Zeeland reis zagen we allemaal waterpartijen, ook in huis. We waren samen met Ben en Riet want sinds die reis zijn we steeds bevriend gebleven.
De man was bloemenkweker van beroep geweest en hij had een voorliefde voor water. Zelfs in de gang en de kamer waren smalle stroken water langs de muur aangelegd en we zien zo Ben in een waterpartij stappen. Het was zo komisch dat het ons na 12 jaar duidelijk bijgebleven is.
Straks mag ik naar Veenstra met mijn gebit, repareren ze dan aan het begin van de middag nog. Zo hoef ik niet lang met een leeg bekkie te lopen.