foto: Het schilderij in wording van Jantjes zus. Jantje, in het midden, even de telefoon checken en maakt meteen een praatje met Caroline..
Altijd blijven lachen was het advies dat tante Heintje eens gaf aan een interviewer die zich afvroeg wat haar geheim was om zo oud te mogen worden. Ze was toen de 100 al gepasseerd. Hoewel ze toch heel wat had meegemaakt in haar leven, ze kreeg 10 kinderen, verloor haar beide mannen en een derde goede vriend, stond ze altijd positief in het leven en zag vooral de mooie kant van het leven.
Aan haar moest ik denken toen ik las dat onze altijd zo opgewekte Jantje overleden was, zomaar plotseling. Ik kon het niet geloven, maar het stond er zwart op wit in ons Dagblad van het Noorden.
Zij was altijd in de weer om voor anderen te zorgen. Natuurlijk voor haar gezin, haar oude vader, haar zieke zus, de kleinkinderen die vaak bij hen waren. Niets was Jantje te veel. Ze bruiste van energie. Ze hoorde bij onze dinsdagochtendgroep bij Ellen Kroeze en had het schilderen al gauw onder de knie, ze genoot er van. Toen haar zus ziek werd schilderde ze haar zo prachtig. Nu had deze er zelf nog wat aan en later haar familie.
Vaak stond ik naast haar te schilderen en ik knapte altijd op als ik bij haar was. Ze hield van het dorp Sleen en ook dat was een onderwerp dat ze graag in een schilderij verwerkte, vaak ergens de toren van Sleen.
Nu ineens is ze er niet meer, maar als ik aan haar denk komt gewoon haar vrolijke lach tevoorschijn. Ik moet maar vaak aan haar denken. Dank je wel lieve Jantje voor wie je was en bent.