Kennen jullie dat ook wel? Dat je van streek kunt raken om iets dat op dat moment eigenlijk geen drama is? Of ben ik misschien wat overgevoelig?
Zo schoot Queeny vorige week de vijver in. We zaten vanwege de hitte op het koelste plekje buiten voor zover je van koel kon spreken natuurlijk, op de vlonder bij de vijver dus. Ik weet niet of ze misschien dorst had of dat ze echt de vijver in wilde. Bordercollies zijn eigenlijk niet zo dol op water, dacht ik. In elk geval, ze lag er in en met de hondjesslag probeerde ze op de kant te komen. Ze deed haar best maar het lukte niet, te weinig grip of de kant was te steil. Wim kreeg haar gelukkig te pakken in het nekvel en trok haar de wal op.
Eergisteren gebeurde het opnieuw. En weer kon ze op diezelfde plek de wal niet weer opkomen. Wim wilde toen dat ze een eindje verderop naar de wal zou zwemmen, maar dat deed ze niet. Ik probeerde al met de stok met het net haar naar de wal te halen, maar Wim wilde nog steeds dat ik haar die andere kant op zou duwen. Ik zag dat niet zitten, ze zou midden in de vijver terecht kunnen komen. En toen gebeurde het. Ik raakte totaal van de leg. Ik zal jullie de beschrijving besparen maar ik was echt helemaal van slag…..
‘Wat was dat nou’, vroeg Wim, toen hij Queeny aan de kant had gekregen door opnieuw haar nekvel te grijpen. Ik kon alleen maar uitbrengen: ’Mark z’n hond, Mark z’n hond…’. Het bleek de trigger te zijn naar dat immense verdriet dat we meedragen.
Ja, we hebben ons leven weer opgepakt, maar zomaar ineens kan het verdriet om je kind weer toeslaan, heftiger dan ooit!
Verdriet is als de maan, weet je het nog?
