Je wilt er niet aan, maar toch… ouderdom komt met gebreken al is het gelukkig nog te overzien allemaal. Maar gehoor en zicht wordt minder. Wim heeft al jaren ‘oortjes’, zoals hij ze noemt en binnenkort krijg ik ze ook aangemeten. Brillen hebben we allebei, gebitten ook, zij het deels. En dat is het hem juist. Wim hoor ik nooit over zijn deelgebitje maar ik heb altijd wat. Vooral sinds ik een hoektand kwijt ben. Er is al een aanpassing gedaan en een voerinkje gelegd en nog is het dweilen met de kraan open. Dat ondergebitje ligt daarom overal. Ik ben bang dat ik hem nog eens kwijt raak. Daar heb ik het volgende op gevonden. Als de druk tijdens het eten te groot wordt doe ik hem uit, moffel hem even weg in een servet en hou hem even uit, soms gewoon in de hand.
Zo lag ik vorige week na de door Wim trouw klaargemaakte heerlijke lunch even in mijn favoriete stoel met de beentjes omhoog.
Ik was net helemaal weg in dromenland toen ik wakker schrok van geluid. Nee de hond zei meen ik niks, maar toch…. ‘Vollek’, hoorde ik ineens helder klinken. Ik schoot overeind, was meteen wakker. Bij de deur ontdekte ik een paar goede vrienden die hier ooit ook waren toen we net verhuisd waren. ‘Ja, voordat jullie weg zijn komen we toch nog een keertje aan’, klonk het. Het werd een gezellige middag.
Die avond wilde ik voor ik naar bed ging mijn tanden even poetsen en tja… toen lag dat ondergebitje niet op een van de plekken waar ik het normaal even van me afleg. Niet op het aanrecht, niet naast de computer, niet in de badkamer. Ik zocht gewoon overal, maar uiteindelijk moest ik met de billen bloot. ‘Wim… heb ie misschien mien gebitjen ergens ezien?’ Het commentaar viel dit keer mee. Hij hielp zelfs even meezoeken.
De volgende dag liep ik alle plekken langs waar ik die dag had gezeten, Want ik had het dit keer lang volgehouden. Ineens wist ik het zeker. Voordat ik ‘Vollek’ hoorde roepen zat ik in die stoel bij het achterraam en vloog ik overeind. Zou het daar ergens. Ik ging weer even zitten en toen … ineens zag ik hem liggen. Bij het overeind vliegen moet ie uit mijn hand gevlogen zijn en lag nu onder het kastje er tegenover. Gelukkig is Storm niet gek op gebitten anders was het misschien net afgelopen als bij mijn moeder die haar middagslaapje op de bank doorbracht en zonder bovengebit wakker werd. Sacha de hond kreeg de schuld. Is nooit teruggevonden….