Ken je dat…. zo’n trui waar je zo ongeveer in woont? Rick heeft er een paar van. De rest van de kast wordt niet aangeroerd en als hij toch wat nodig heeft kan hij het niet vinden.
Je kunt ook maar één ding tegelijk aan… toch?
Ooit kocht ik voor Wim een oranje trui, nou ja…. wat rustig oranje, meer zalm. Dat werd zijn lijftrui. Niet zozeer omdat hij ook oranje-gezind is, maar dit werd een uniek kledingstuk. Het werd het eerste wat hij greep wanneer hij zich met een zucht uit de nette Stork-kleren geworsteld had. Leuk toch… zo’n fijne trui, hoor ik jullie denken.
Maar als je zo’n trui ook draagt als er geklust en geverfd wordt begint het mooie er na een paar jaar wel af te gaan. Zo ook met deze supertrui. “Gooi dat ding toch een keer weg”, zei ik dan. “Ie-j hebt zat andere truien. Mo-j zeen hoe -t- e d’r uut ziet. Daor an de mouwe zit al greune verve. Daor ku-j zo de weg niet meer mee op”. Maar als je Wim een beetje kent… trekt die zich daar niets van aan. “As ze d’r last van hebt, dan kiekt ze d’r maor langs hen”, is meestal zijn vaste antwoord.
Toen heb ik een, in zijn ogen, grote fout begaan. Toen het echt niet langer kon, vond ik, heb ik het oude smerige oranje vod weggegooid. Toen hij er achter kwam …zwaaide er wat. Hij sprintte nog wel even naar de container, maar jammer dan voor hem…. die was al geleegd. Het is nu al meer dan 30 jaar geleden, maar af en toe….. moet ik het weer even horen. Hij heeft nooit weer zo’n fijne trui gehad.
Tegenwoordig keurt Wim zelf z’n kleren en wordt er af en toe wat in een grote plastic zak gestopt. De meetlat ligt bij: draag ik het of ligt het er maar te liggen?
Uit Tweets van het Schoolpad 2