Joan is onze Engelse vriendin, zo mag ik haar wel noemen. Dit keer met haar Paashoedje. Samen met Tom zijn ze verschillende keren bij ons geweest toen we aan de Kuifmees woonden met de jongens en elk bezoekje aan Engeland en Schotland, en dat waren er door de jaren heen heel wat, eindigden we bij hen op de stoep en hadden we een paar mooie dagen samen met veel ontdekkingsreisjes rond Manchester. Ze is intussen bijna 90 jaar. Tom is meer dan 15 jaar geleden overleden en ook haar nieuwe liefde Brian overleed 1,5 jaar terug. Hun huwelijksreis was een cruise om de wereld, want ze hielden beiden van reizen. Ze woont intussen in Noord Wales, dichtbij haar oudste dochter Lorraine. Ik heb grote bewondering voor haar, voor de manier waarop ze haar leven telkens weer op weet te pakken. Als ik weer eens zo’n stralende foto van haar zie moet ik meteen aan onze tante Heintje denken die in een programma op de tv met meer 100 jarigen op een vraag aan haar wat toch haar geheim was om zo oud te mogen worden, zei: ‘Altijd blijven lachen’. Ook zij verloor twee keer haar man en later een nieuwe late liefde.
Gisteren ontmoetten we collega Rinus en wisselden we onze laatste wederwaardigheden uit. Hij is op een tragische manier zijn eerste vrouw verloren, in de tijd dat we collega’s waren. Hij had toen nog jonge kinderen. Later schreef een boek over zijn leven met ups en downs en in de tijd dat wij Mark op vergelijkbare manier verloren wist hij ons op te beuren. Ook hij heeft een nieuwe liefde gevonden. Alles kits bij Rits, was zijn favoriete zin. Met een: ‘We maken er wat van’, namen we afscheid. Heel even was ik weer terug aan de koffietafel in de docentenkamer.
