Hetty Site

Over oud worden en de TT

Wanneer je oud mag worden heeft dat ook een keerzijde. Intussen zijn er veel geliefden om je heen al weggevallen en een aantal ervan mis je enorm. Ik denk regelmatig nog aan mijn ouders, ook vader Hendrik Jan, en opoes en opa’s. Meestal met een glimlach omdat je veel van hen geleerd hebt, levenslessen. Maar ook kost het tranen. Wanneer een van je kinderen wegvalt zoals bij ons Mark… je denkt dat je er nooit overheen zult komen.
Ik hoorde van iemand die ook een kind was verloren: Vroeger kon ik uitzinnig genieten van het leven zoals wanneer je op een hoge berg staat en de zon ziet opgaan. Dat heb ik niet meer, maar soms wel alsof ik een stukje lager sta en toch kan genieten van het uitzicht. Maar het is nooit meer zo blij en onbezorgd gevoel als vroeger. Dat herkende ik…
Ik heb bijzonder mooie herinneringen aan buurvrouw Wielens. Het voelde voor mij een beetje als thuis bij haar. We hadden het die keer over de TT waar Wim met Rick heen zou gaan. We zijn bij haar op de koffie. Buurvrouw Wolterdina vertelt over haar jonge jaren toen ze achter op de motor met Harm mee mocht naar de TT in Assen. Dat moest een geweldige ervaring zijn volgens Harm. Haar zuster Jantje kwam op de kinderen passen. Ze vertelde: Ik zeg tegen Harm: ‘Da’s veur mij de eerste en maor ok de laatste keer. Je kriegt mij niet meer mee naor die TT. Wat een drukke bedoening, …. en slecht weer. Wij kregen nog een onweersbuje op de pette, kold en nat hebt wij toen in Noord Sleen in ’t cafe weer wat bie zitten kommen. Ik zeg tegen Harm: Ens maor nooit weer’, besloot ze.
In haar familie leeft die TT helemaal niet meer, net als in de onze. Terwijl Wim vroeger nog wel eens ging met broer Ben of met Henk en Anneke, hoor ik hem er nooit meer over. In de jaren 90 was het met Ben en Henk. Later met Rick. Die zie ik nog wel eens weer gaan.
Toen ik een jaar of 17 was kreeg ik eens een brief van een jongen of ik achterop z’n brommer mee wilde gaan naar de TT. Dat boeide mij toen ook al niet, maar het ergste vond ik de brief van die toch wel leuke jongen zo vol met schrijffouten zat dat ik niet eens teruggeschreven heb. Schaam ik me nu nog voor.
Nee dan Anneke,… die hoefde niet overgehaald te worden. Ze paste zich ook ogenblikkelijk aan het publiek aan. Ze commandeerde de lui die voor haar gingen staan net zo lang tot ze gingen zitten. De laatste keren dat Wim ging wilde hij niet meer gewoon langs de route staan maar perse een plekje op de tribune, een mens wordt ook ouder natuurlijk en kritischer. Maar ook dat is geweest.
Nu is het alleen zijn jaarkaart nog bij FC Emmen. Gerhard gebruikte hem de laatste paar jaar en dit jaar Frank. Wim ziet zichzelf de tribune niet meer opklimmen. En beneden aan het veld zitten? Nee dat wordt em niet bij Wim. Nu ze weer in de Eredivisie zitten komen ze standaard weer op de tv. Ook mooi!

Foto: Vertrek vanaf de Kuifmees naar de TT met Ben en Henk.