Steeds haalde ik op woensdagmorgen Johanna op uit Klazienaveen om naar de les lezen en schrijven in het buurthuis in Zwartemeer te gaan. Ook haar vriendin Annie zou er dan zijn. Johanna kon haar nieuwe gebit kon nog steeds niet in hebben. Op een morgen stapte ze zenuwachtig naast me in de auto: ’Annie is hellig op mij’, zei ze. ‘Hoe kan dat toch Johanna, jullie bunt toch dikke vriendinnen?’ ‘Oooo, maor noe effen niet. Ik had ezeg dat Gerrie, mien dochter, biej heur zol kommen logeren, maor toen wol Gerrie dat niet. Nou… en as ze dat niet wil dan geet et aover. En noe is Annie hellig’. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar eenmaal in het buurthuis zat Annie er al met kwaaie blikken en de armen over elkaar woest te wezen. Johanna ging wat schuw zitten en toen barstte Annie los. Er was geen houden meer aan. Het was de schuld van Johanna want die had haar Gerrie maar moeten sturen. Na 10 minuten was het nog huilen met de pet op. Ik had er intussen schoon genoeg van: ’Ik breng jullie allebei naar huis en volgende week moet het over zijn, anders schei ik d’r uut met jullie’ en daar gingen we. Ze zaten samen achter in de auto en eenmaal gezeten was ook het leed zomaar geleden. ‘Och, zo slim is het noe ok weer niet’, besliste Annie en als vriendinnen namen ze even later afscheid. Nee voor mij was dit voor vandaag het einde van de les. Een week later bleek de vrede nog steeds getekend.
