Wim met Betsie.
Toen we een paar schapen hadden kon er ook nog wel een pony bij, dachten we. We gingen eens kijken in Rolde. We hadden al wat door moeten hebben toen de zoon des huizes de wei in ging en de bewuste pony in vliegende galop om de hals greep en zich een eindje mee liet slepen. Toch stond Katja, want vanwegen haar eigenzinnig karakter vonden we dat ze maar Katja moest heten, even later bij ons in de wei. Het bleef moeilijk om haar in de handen te krijgen.
Toen ze geënt moest worden hadden we haar nog niet vastgezet. Wim zat met een enkel in het gips en ik was er even niet, maar dat vond dokter Harrie geen probleem. Hij greep Katja in het voorbijgaan aan het halster en daar ging Katja, de tengere dokter Harrie achter zich aanslepend. Volgens Wim trok hij aan twee kanten een opspattend spoor van water in de natte wei met z’n laarzen, net als bij waterskiën. Maar ons doktertje hield vol. Het enige wat hij zei toen hij mèt pony weer bij Wim aangekomen was: "Zo… ik heb mijn gymnastiek voor vandaag weer gehad."
Intussen hadden we ook een jong hengstveulen gekocht, Bartje.
Samen konden die twee het prima vinden, maar wij hadden geen zin meer in zulk eigenwijs spul en hebben die twee ingeruild voor één supermak Shetlandertje. Dat werd Betsie.