Daar zitten we dan. Het blijkt nog steeds lastig converseren met de Marokkaanse Keltoum. Ze woont al zolang in Nederland maar heeft zich nooit kunnen aanpassen. Wanneer ik alleen met haar ben probeert ze met twee- of driewoordzinnen met me te praten. Vanmorgen keek ze naar haar favoriete Marokkaanse zender, een soort soap zou je het kunnen noemen. Dankzij de Franse ondertiteling en Keltoums uitleg kon ik het volgen. Het is wel komisch om de verschillen te zien tussen de Franse en Marokkaanse cultuur.
Wat later komt haar jongste kleinkind uit bed, Melek. Ze past op maar is het er eigenlijk niet mee eens, want schoondochter gaat uit. Het is wel een schatje en oma Keltoums oogappeltje.
Ik heb me teruggetrokken uit het Taalmaatjesproject. Ik heb geen zin meer in vergaderen, cursussen enz., maar Keltoum blijf ik bezoeken zolang we het beiden prettig vinden. Af en toe maakt ze cous cous met echte Marokkaanse kruiden. Dat eten we samen en krijg ik een portie mee: ’Voor man’, zegt ze dan. Ik vraag altijd even naar haar zuster Fatna die afgelopen zomer bij haar logeerde en ook een keer bij ons was. Keltoum vertelt dat ze gevallen is en nu een dikke knie heeft.
En zijn er straks bij ons weer lammetjes, dan komt ze kijken. Vanaf 30 maart kunnen ze geboren worden. Bij Schoonebekers moet dat geen problemen geven volgens onze schapenman Rob. Ik kan haast niet wachten…
