Wat is er tegenwoordig toch een verschil met vroeger in een kerkdienst. Terwijl toen alleen de predikant een aandeel had, gebeurt er nu zoveel door allerlei betrokkenen. Er was in de Schepershof een prachtige schikking over licht in en om ons heen. De lantaarn met de verhalen van de kinderen kreeg iedere week een andere plek in de kerk, bij het doopvont, het orgel, de preekstoel en de avondmaalstafel. Eigenlijk vond onze predikant Jan de Korte dat hij midden tussen de mensen zou moeten staan.
De schilderingen, door een groep gemeenteleden op een middag gemaakt, ook over het licht, hing aan de muur achter de preekstoel. Gisteren was het een feestelijke kerstdienst met een heel stel kinderen die onder de preek hun eigen feestje hadden in een andere ruimte.
’s Middags kwamen onze kinderen en zaten we een tijdje bij ons eigen licht in de Kota. “De man een kip”, was de kreet van Mark toen we het hadden over: wat zullen we eten? Judith kwam met een stel kant en klaar gebraden kippetjes. De mosterdsoep was heerlijk, de bitterkoekjespudding was gelukt en de zuurkoolschotel werd daardoor bijna niet aangeraakt. We hoeven deze dagen niet meer te koken.
En Jennifer had voor een speciaal drankje gezorgd dat ijskoud gedronken moest worden bij een kopje koffie. Liquore di limone di Sorrento. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ik ben ook niet erg van de drank. Maar zo’n likeurtje bij een kopje koffie gaat er wel in.
Jennifer was eigenlijk ziek en ze taaiden wat eerder af. Ze had het de hele week volgehouden om door te werken bij van Liere, maar nu was de koek op. Jammer dat Eva er niet bij kon zijn, nu moest Robin zich met ons, Tessa, Queeny en zijn Nintendo vermaken.