In 1971 verraste Sacha de familie op de Boomgaard met "Beertje" zoals die kleine zwarte genoemd werd vanwege zijn uiterlijk. Volgens mama was de vader een Groenendaler uit de buurt. Wie die kleine is… bij Diny op de arm? Mark! Hij logeerde hier bij Ben en Diny die de oppas verzorgden op De Boomgaard en wij met pa en mama op vakantie waren. Sinds die tijd is hij gek op honden … geen schoothondje voor hem, maar een èchte hond!
Nee voorlopig even geen pups, hadden we met elkaar afgesproken. En wat doe je wanneer zo’n teefje weer loops wordt? De honden gescheiden naar buiten. Dat ging ook prima. Ik hoor het mama nog zeggen : ”Net a-j denkt dat de leupsigheid oaver is…. kiek dan maor uut… Dan gaot ze oew d’r vandeur”. En zij kon het weten. Sacha, de hond die ze na Max hadden, verraste ze al een paar keer op die manier.
Nee… bij ons ging het prima zo… tot… inderdaad Kim ‘em toch naar buiten was gepiept en daar zagen ze hun kans schoon. “Daor he-j ’t gedonder al”, zei Wim. “Wat mo’w d’r noe mee an?”
Het was net in de tijd dat dokter Harrie langs zou komen om de pony’s en de honden te enten. Ik meldde hem ons probleem. “O… zei die, “geen probleem” en schreef op: en injectie ongewenste dekking. Dat had hij nou niet moeten zeggen… ongewenste dekking….. Voor mij was die helemaal niet ongewenst en Kim had zich zo goed hersteld dat het geen probleem zou opleveren. Ik begon te denken….
Bij het eerste nestje vond Karin, de vrouw van Wim’s collega Walter het jammer dat alle pups al weg waren. Ze hadden er nog wel één willen hebben. Ik belde haar op en legde uit wat er gebeurd was. Ze overlegde even met Walter en zei:”Als het nestje er komt willen we graag een pup.” Daar kon ik wel mee aankomen bij Wim. Die zuchtte eens… keek mij aan… en sprak: “Laot maor kommen dan” en voegde er meteen aan toe:" Maor ie-j ziet maor da-j ze kwiet wodt…!