Toen we jaren terug onze laatste haan vingen zat er per ongeluk ook een hen in de bench en werd ze mee afgevoerd naar buurman Jans en zat nu bij zijn kippen. Een dag later bleek het de moeder te zijn van de 7 kuikens, die daarna verweesd op ons erf rondliepen. Ze waren al groot genoeg om zich te redden en zaten ’s nachts òp het kippenhokje. En ze gelijk hadden ze….
Toen we net terug waren van de vakantie keek Wim ’s morgens even in het hok en kwam zich jeukend en krabbend in z’n haar weer binnen. “Wat heb ik toch op de kop zitten. Kiek es effen goed”. Maar ik kon niets ontdekken. Dus… onder de douche om van die jeuk af te komen. De volgende morgen hetzelfde tafereel. “Ie-j kiekt niet goed”, kreeg ik te horen, maar ik zag echt niks. Hup… hij naar Jans!
Even later kwam hij terug met een middel om het hok in alle kieren en gaten goed te spuiten. Die kippenluizen zijn zo klein en doorzichtig dat je ze inderdaad niet ziet met het blote oog. Ik zal je vertellen terwijl ik dit schrijff dat mijn hoofd opnieuw begint te jeuken.
Of we nog wel lekkere eitjes krijgen? Nee dit soort multiculturele krielkip die we toen hadden ging meteen broeden. Volgende week zou het weer vangen worden.. Alles voor Jans en…. volgend jaar halen we gewoon een paar stevige legkippen..
Vriendin Susan had er toen drie: Barney, Tilly en Wendy, opgehaald uit een legbatterij. Ze kreeg trouw 3 eitjes per dag. Kort er op bracht ze me de oogst van twee dagen zorgzaam verpakt in bobbeltjes plastic. Deze kippen mogen af en toe de tuin in. Na een tijdje lokt ze de dames weer met gekookte sliertjes spaghetti met olijfolie in de ren. Daar zijn ze n.l. gek op.
Dit soort moesten we hebben net als het eerste koppeltje dat we in het eerste jaar aan het Schoolpad van Henk en Anneke kregen.
Foto: Onze allereerste kippen van Henk en Anneke. 1994 We noemden ze Hendrik, Anna en Dientje.