Ook wel eens een geheim nummer aangevraagd? Jaren terug werden we telkens en vooral in het weekend midden in de nacht gebeld. Dan hoorden we niets of een gegiebel van jongelui. Het was net of ze zich eerst moed hadden willen indrinken voor ze hun geintjes gingen uitproberen. Ik ben nog een poosje aan het vissen geweest op school, maar geen van de jongens reageerde verdacht.
Toen maar een geheim nummer. Inderdaad dan is het afgelopen, maar ben je ook onbereikbaar voor iedereen die je nummer niet heeft. Dat werd ook wat lastig.
Nu staan we dus weer gewoon in de telefoongids. Nee… we worden nog niet wakker gebeld.
Nu staan de enquêtes en “goede doelen” in de rij, vooral aan het eind van het jaar. Het is net nog even willen scoren door je donateur te laten worden. Nu ondersteunen we al heel veel van die noodzakelijke doelen: Plan International, Unicef, Stichting Papoeajeugd naar School, Rode Kruis zijn een paar die me na aan het hart liggen. Toch zijn er veel meer goede doelen die echt steun nodig hebben. Regelmatig krijgen we verzoeken om toch alsjeblieft een bijdrage te storten of je komt iets tegen dat je raakt. Dan doe je spontaan uit vrije wil wat je goed dunkt. Maar wanneer ze dan je goede bedoelingen kennen word je benaderd of je niet structureel wat wilt doen. En dat kan weer nu we weer in de telefoongids staan. We hebben er al drie gehad. Nee…. structureel willen we niet meer op onze schouders.
Onze vroegere buurvrouw Boet ging nog even wat verder en was er zéér duidelijk in: we betalen genoeg belasting… de regering moet het maar regelen. Dat zei ze dus tegen ieder die met een collectebus aan de deur kwam.
Ik weet zeker dat nog meer telefoontjes zullen volgen. ’s Avonds belde Rick nog wel eens en dan zag je op de telefoonmelder “anonieme beller”. Wanneer dat nu op de telefoon aangegeven wordt hoeven we niet meer op te pakken met de kreet: “Hallo Rick… leuk dat je belt!” Of juist wel? De man die ons die avond belde om donateur te worden om een hospitaalschip voor de kust van Afrika blijvend te ondersteunen was geheel van de kaart.
Foto: Tijdens een actie voor een nieuw gebouw voor een meisjesinternaat in Irian Jaya vertelde Giel Sertons, toen voorzitter van de Stichting Papoeajeugd naar school, op veel scholen over het leven in dat verre land. Dit meisje is aangekleed als Papoea-moeder.