Bij binnenkomst zag ik een hele kring mensen met allemaal een sticker boven een oog. Ik waande me even in een horrorfilm. Wim mocht al niet mee. Kom alleen, was het dringende advies. Alle mensen waren op leeftijd, sommigen met een rollator voor zich. Niemand zei wat. Een knikje soms als antwoord op mijn groet.
Tja… het was zover. Mijn ogen zouden aan staar geopereerd worden, te beginnen met het linker. Even later na een gesprekje met de moederlijk uitziende assistente zat ik er aangepast bij, ook met een sticker boven mijn linkeroog. En verder was het wachten en nog eens wachten. Halverwege de wachttijd werd mij een tabletje aangereikt met een bekertje water. De vrouw naast mij was gespannen, zei weinig. Net als ik. De anderen vertrokken achter elkaar om het kwartier met de assistente achter de deur waar het allemaal zou gebeuren en elk kwartier kwam er eentje terug met een glazen kapje voor het oog geplakt. Allemaal opgelucht. De oude man van de rollator begon meteen te praten, blij dat het achter de rug was. De dame naast mij was intussen vertrokken achter de deur en ik kreeg een nieuwe buurman.
Die had nergens last van. Binnen korte tijd hadden we een geanimeerd gesprek. Hij was intussen 92 en moest eerst aan staar geholpen worden voor hij zijn rijbewijs terug kreeg. Ja, autorijden was zijn hobby, Vroeger met zijn vrouw legde hij zo 40000 km per jaar af, overal naar toe. Nu zij overleden was 5 jaar geleden had hij een hondje, een ieni mieni Chihuahua die nu overal met hem meeging. Altijd bij de Akzo gewerkt en nu genoot hij nog van het leven met zijn hondje. Mijn pilletje werkte intussen ook en zo ging ons gesprek geanimeerd door tot ik gehaald werd. Ik kan er alleen van zeggen dat ik goed begeleid werd, alles duidelijk werd uitgelegd, iedere handeling voorzien van wat ik merkte en zo was het inderdaad in 10 minuten gepiept en ging ik ook met een glazen bol voor mijn oog aan de arm van een assistente naar de wachtkamer. Ik vond het een heftig gebeuren. De uitleg van de moederlijke assistente kregen we samen mee, want Wim was intussen gebeld dat hij me kon halen. De rest van de dag was vervelend. Steeds het gevoel of ik zand in mij oog had. Hoorde dat er allemaal bij? Uiteindelijk was ik zo moe dat ik als een blok in slaap viel. Toen ik wakker werd was het of er niks was gebeurd. Toen ik de glazen bol lostrok zag de wereld er heel aantrekkelijk uit. We zijn begonnen met druppelen en zoals je ziet gaat het werken op de pc ook al weer. Net gebeld door de Eyescankliniek en volgende week de controle.