Alweer hebben die kleine donders me te pakken. Nee ik was niet ongerust toen ze vanmorgen niet bij de moeder liepen. Ze zouden beslist in de stal liggen, misschien nog niet wakker. Maar toen we eenmaal terug uit de kerk ze nog niet zagen ging ik even poolshoogte nemen. De ooien lagen alle zes dichtbij de stal te rusten. In de veronderstelling dat die kleintjes in de stal zouden zijn of achter hun moeder zouden liggen, ging ik met laarzen aan die kant op. Maar geen lam te bekennen in de stal of tussen de ooien. Nauwgezet keek ik nog eens en nog eens en zag het gezicht van Rob al voor me als ik zou melden dat de lammeren zoek waren. Ik ging daarom de hele wei maar eens rond. Het is hobbelig terrein met veel oud gras van verleden jaar. Ineens ontwaarde ik wat zwart en wits tussen het groen, helemaal aan de andere kant van de wei. De lammeren, dicht tegen elkaar, waren nog in diepe rust. De moeder begon ze intussen ook te roepen en ineens komen ze, zich langzaam uitrekkend, overeind en even later blèèrden ze terug richting mams die intussen ook aan de lange oversteek begon. Alweer zorgen om niks. Net als de jonge hertjes bij Johan en Joke lagen ook deze in een holletje, bijna onzichtbaar te wezen.
