Tussen de foto’s van tante Jo vind ik deze van ome Gijs. Als jachtopziener op de Hoge Veluwe was hij altijd bezig om de wildstand te beschermen. Op een verjaardag was hij vaak afwezig, want hij wist het zeker… zo gauw hij zijn hielen had gelicht verschenen de stropers.
Zo hadden hij en Mies eens de zorg voor een jong hertje. De moeder was dood, misschien in een strik gevangen geweest. Het kleintje werd door tante Mies liefdevol verzorgd en toen het volwassen was vrij gelaten in de hoop dat ze zich zou redden en misschien aansluiting zou vinden bij de anderen. Het was ook een ‘ze’. Een jaar later verscheen het hert aan de rand van het bos bij hun huis met bij zich een jong. Ze kwam het kleintje tonen aan haar pleegouders. Ze waren er ontroerd van.
Of dit varkentje ook zo’n weeskind was? Ik vermoed van wel. Misschien kent Erna het verhaal hier achter.
