Het blijft in mijn hoofd zitten. Toen Alina die eerste keer bij me was en we in gesprek waren over mijn niet verwerkt verdriet over Mark, bovenop het verdriet om zonder Wim door te moeten, verzekerde ze me dat het goed met hem ging op de plek waar hij was. Ze voegde er aan toe: ’Ik zie hem dollen met een hondje’. Dat was niet nieuw voor me, maar wel dat zij zomaar dat beeld voor zich zag. Ik zie nooit wat en dat is voor mij waarschijnlijk het beste. Ze voegde er nog iets aan toe: ’Dat hondje heeft een wit vlekje, ze hebben plezier met elkaar’. Een wit vlekje, ik weet het niet eens meer na meer dan 40 jaar. Het bleef in mijn gedachten… een wit vlekje. Toch ging ik de oude foto’s langs uit die tijd aan de Marnixstraat, maar op geen van die foto’s zag ik de borst van kleine Laska, zoals we haar later noemden. Want onze volgende hond die we in Emmen kregen, een Schotse collie, noemden we ook Laska.
Maar toen ik gisteren een rustige avond had keek ik nog eens in wat dozen met oude foto’s. Toen kwam deze voorbij. Inderdaad, een witte vlek voor haar borst. Het is op zich een foto van niks, maar wat het uitstraalt des te meer. Mark had zolang gevraagd om een hondje dat Wim eindelijk overstag ging als hij een vakantieadresje wist voor zo’n hondje. Natuurlijk belde Mark met oma op de Boomgaard en toen Mark de belangrijke vraag stelde: ’Oma als ik straks een hondje heb, mag hij dan in de vakantie bij jullie, want dan mag het van papa?’
‘Natuurlijk mien jongen’, was het antwoord van oma. En zo haalden we bij Gerrie en Gerrit in Doornspijk kleine Laska op. Het werd een echte gezinshond, een hond van de buurt. Maar eigenlijk was het Mark z’n hondje. Hij liet haar uit, maakte haar zindelijk, was niet bij haar weg te slaan. Als ze met de hele buurt buskruit speelden in de schooltuin aan de overkant, kreeg hij het voor elkaar dat Laska hen altijd op moest zoeken. Die deed het graag en blafte bij elke vangst tot hij ze allemaal had en dan begon het spektakel weer opnieuw.. Een wereldhond. En toen ik toch nog even tussen die oude foto’s keek, kwam deze voorbij. Het ontroerde me wat ik zag. Mark die op zijn knieën kleine Laska op de foto wil zetten… met de witte vlek. Zo dol op zijn hondje. Ze is jammer genoeg niet oud geworden, een tumor ergens in de ruggengraat verlamde haar en moesten we haar laten inslapen. Dat was drama, voor allemaal maar het meeste voor Mark. Tranen als hij uit bed kwam, als hij uit school kwam en bij alle gelegenheden. Er kwamen meer honden in zijn leven, maar kleine Laska was de topper, naast Queeny natuurlijk…