Ik mag ’s avonds graag tv kijken. Aan het eind van de avond kies ik soms voor Op 1, soms Umberto of afgewisseld. Dat ligt aan de onderwerpen. Zo zag ik gisteravond Joop van de Ende en Andre van Duin bij Umberto. En zag ik, net als jullie denk ik, veel oude filmpjes van creaties uit de glorietijd van Joop voorbijkomen. Ook de ontwikkeling die Andre doorgemaakt heeft in zijn lange carrière. Wat een herkenning en voor ik het wist zat ik onbenullig hard te lachen. Ik lachte zo hard en uitbundig dat het gewoon in huilen overging… Ik besefte ineens dat het meer dan 4 maanden geleden is dat ik zo gelachen heb.
Toen zag ik wat bekends aan Joop. Wat zou dat toch zijn? Ineens zag ik het, ’t was de kleur van zijn jasje, een prachtig blauw. Meteen herinner ik me het colbertje van Harris Tweed van Wim dat hij net nieuw had toen ik hem leerde kennen. Ik meen dat Irene van Gerrit nog met hem mee geweest was naar Zwolle om het uit te zoeken. Dat kon je wel aan Irene overlaten. Het stond Wim prachtig. Hij heeft het veel gedragen. Toen er slijtage aan begon te komen vond ik het zonde om zo’n mooi jasje in die kleur èn dat materiaal weg te doen en heb ik er een jasje voor Rick van genaaid. Ik had de stof gekeerd en de kleur bleek nog steeds fantastisch. Dat blauw stond Rick ook mooi!