Morgen is het 4 maanden geleden is het dat Wim zomaar bij me weggleed, zowel letterlijk als figuurlijk. Het lijkt een eeuw terug . Wat een geworstel is het om je leven weer op te kunnen pakken. Ik ben nog lang niet op gang. Ik doe hap snap dingen, gewoon om het normale patroon van de dagelijkse dingen bij te houden. Ik zie het als een overlevingsstrategie. Ik merk ook dat lichaam en geest een flinke dreun hebben gehad. Mijn energie is minimaal. s Morgens is het ergste. Wat kan ik nog met mijn leven? Ik heb intussen wat handvaten gekregen. Maar het rouwproces is er en zal nog door blijven gaan. Alle data met verjaardagen en sterfdagen van de familie zitten vastgeplakt in mijn hersenpan.
Het jaar begint met de verjaardag van tante Riek en ook van mijn fietsmaatje naar de middelbare school Wim Ruiterkamp. Ook de verjaardag van vader Hendrik Jan, de 9e en Wims verjaardag, de 12e hebben we gehad. 2 februari de verjaardag van Mark ( 2 dagen eerder was Ernst geboren. Anda en ik waren er druk mee, vooral veel gezelligheid), 8 februari opa Eggink, de 21e opa Bijenhof, tevens de trouwdag van Gerhard en Judith… en zo rolt het jaar verder uit. In maart herdenk ik onze trouwdag en nu beleef ik die weer opnieuw. Ik kan die uur voor uur voor de geest halen met ook de ervaringen van Wim er bij. Even later de sterfdag van Mark.
Dan volgen de rustige maanden en ook het voorjaar gaat vast meehelpen… reken ik tenminste op.