Veertien lammeren lopen er nu in de wei het dichtst bij huis, de fleslammeren van Rob. Zelf heeft hij er vijf aan de fles gehad, wij zes en toen kwamen er nog twee van een moeder bij die zomaar dood ging. En tot slot kwam er nog een smal ding bij die niet genoeg melk kreeg bij de moeder ooi omdat het uier maar half meedeed. Nu worden ze alleen nog bijgevoerd met lammerenbrok. Dat valt nog niet altijd mee. Als wij de wei in komen worden we bestormd want wij betekenen melk en brokken voor ze. Je moet kijken waar je loopt want je ligt zo plat omdat je over één van de veertien struikelt. Wel een mooi gezicht is het als Wim met de brokken naar de stal loopt. Ze lopen strak achter en om hem heen. De kleinsten die ik het langst aan de fles had zijn wat minder happig op de brokken, zij zien mij vooral als de vrouw met de fles en willen nog wel eens het hek uitschieten om bij mij om de melk komen zeuren. Het blijft een mooi gezicht. De andere ooien met hun lammeren lopen achterin. Regelmatig hoor ik de kleine Herdwick blèren als die z’n moeder kwijt is. Door het hoge gras kun je hem bijna niet terugvinden. Gisteren blèèrde hij wel wat lang en ik was zo gek om poolshoogte te gaan nemen. Natuurlijk had hij toen net z’n moeder teruggevonden. Ik heb hem gemakshalve maar Harold genoemd, past mooi bij het eerste Herdwicklam Luella.
