… in een klein bochtje.

De meeste ongelukken gebeuren tegenwoordig met een E-bike, las ik pas. Ik wist het zeker, dat zou mij niet overkomen. Dat Wim onderuitgegaan was op juist dat ene gladde plekje op dat steile fietspadje naar de Bargeres, dat was een dom ongeluk. Kostte hem wel 6 weken rolstoel. Nee … ik kijk wel uit. We hebben nu een paar betonbanen lopen over Schoolpad en Bargerweg en dat nodigt wel uit tot een aardig sprintje. Dat rijdt magnifiek. We zien ze vanaf onze comfortabele schommelbank bij de wei langs scheuren.
We hebben sinds kort allebei een nieuwe E-bike, een veel lichtere fiets die je ook achterop de caravan mee kunt nemen. Bovendien is de batterij afneembaar. Dat scheelt ook weer een paar kilootjes.
Gisteren was het dus Vaderdag. We hebben dan geen vaders meer, maar toch denk je even aan alledrie. Maar onze jongens wel. Gerhard en Judith losten dat origineel op. Ze vroegen ons èn Jan en Edith om bij hen te komen om lekker onder de veranda achter in de tuin bij te praten en te eten. Alledrie vaders in één keer. Mark en Rick lieten zich ook niet onbetuigd en kwamen van te voren hun vader eren.
Het werd nog een drukke dag want Wim had zijn afscheidsconcert van dit seizoen van Valerius in de Opgang, de kerk in de Bargeres. Hij moest dus bij Gerhard en Judith snel omkleden in z’n koorkostuum en wat eerder die kant op. Ik volgde hem later op de fiets. Ze zongen als lijsters, vanuit het hart.
Natuurlijk ging ik ook per fiets naar huis, het was mooi weer en rustig op de fietspaden. Ik koos een sluipweggetje, weer een nieuwe route. Ging allemaal perfect, tot ik het laatste bochtje bij ons voor de schuur wilde nemen. Het grind deed me de das om, ik schoot onderuit, fiets plat, ik viel tegen de barbecue die de val enigszins brak en daar lag ik. Alles bewoog nog, alleen een paar schrammen op de knie en een blauwe arm. Wim hees me weer overeind. Dat ging niet vanzelf.
Nee in het vervolg stap ik voor dat laatste bochtje af.