Ook op mijn verjaardag 2010 verzorgde Wim de keuken.
Ik heb een man die me iedere morgen m’n sinaasappeltje uitperst, m’n kopje cappuccino naast de computer zet en nog veel meer van die attente blijken van genegenheid laat zien. En daar ben ik heel blij mee. Toch is er één ding dat hij niet laten kan en dat is kritiek leveren op… nou ja …op heel veel. Kloothommel is één van die ruige scheldwoorden die hij voor een automobilist heeft die hem op de bumper zit of te vlug insteekt voor hem. En als zoiets gebeurt is hij daar wel even mee bezig. Al foeterend gaat hij alle sufferds te lijf die hij op de weg meegemaakt heeft. "Ze heurt oe niet..", zeg ik wel eens, maar veel zin heeft het niet.
Zo moet ook de jeugd van tegenwoordig het ontgelden. Ze vragen Wim wel eens of hij ook voor de klas heeft gestaan, daar vinden ze hem blijkbaar wel een type voor. Maar dan antwoordt hij meestal:”Ik zou niet veel leerlingen overhouden in een klas.”
Ik kan niet zeggen dat ik het niet geweten heb dat ik een man kreeg met zo’n kritisch vermogen. We hadden nog niet zo lang verkering toen hij gezellig met me mee fietste naar mijn kamer bij mevr. Sobering, waar ik ‘in de kost’was. Hij droeg zo’n donkerblauwe duffelse jopper met een houtje touwtje sluiting, zoals je dat toen wel zag. Het stond hem goed en al fietsend deed hij wel gezellig zijn hand onder de kraag van mijn jas, maar verder was het huilen met de pet op wat betreft de conversatie. Het regende n.l een beetje, zo’n motregentje weet je wel en dan wat straffe tegenwind er bij. Hij begon meteen te mopperen op het weer en hield er pas mee op toen we mijn woonstede naderden.
Nee… ik wist het wel, en och… een beetje gemopper….. Als hij niet meer zou foeteren… dan pas ga ik me zorgen maken.