Behalve orgel speelde Hendrik Jan ook klarinet.
Wanneer ik vroeger tante Jo eens vroeg naar onze vader Hendrik Jan, vertelde ze er wel over hoe hij nogal fel motor reed. Eens was hij met een flinke stoot gas weggereden, maar toen was er een draad over het erf gespannen voor het vee. Hij was natuurlijk met een klap onderuit gegaan, maar had direct de motor weer overeind gesleurd, was er op gesprongen en er met een flinke plodde gas weer vandoor gegaan.
Toen ik gisteren ome Bram er naar vroeg, ja nu kan het nog, vertelde die met een lachje:”Jao jao, dat was mien toch een gifkikker af en toe.” Bram vertelde dat Hendrik Jan ook bij boeren langs ging om hout te zagen en bij een van die gelegenheden had hij zich tussen duim en wijsvinger gezaagd, waardoor die duim niet meer functioneerde zoals dat zou moeten. Nu speelde Hendrik Jan ook klarinet, maar die duim hè! Daar had hij iets op gevonden. Hij had een koperen buisje aan die klarinet gemaakt waardoor hij die toch ook met de duim kon bedienen. Het systeem was nog niet volmaakt want wanneer die duim op dat pijpje een toon moest geven kwam er een soort lange pie-uut klank. Bram kon het nog precies nadoen. En wat deed deze kwajongen met z’n vrienden. Die gingen op de gang naast het oefenlokaal van de de muziekvereniging staan en dat piepgeluid nadoen. Giftig dat die Hendrik Jan toen werd en die kwam vuurspuwend de gang op. “Jao jao… dat was Hendrik Jan”, besloot Bram.