Deze foto hebben jullie vast al wel eens gezien, de voltallige familie Eggink op de Boskamp . Het lijkt er op dat hij genomen is voor Herman naar Amerika vertrok of, waarschijnlijker, toen hij in 1929 voor het eerst weer terug was.
Maar de reden dat ik deze nog eens laat zien is de band die ik herken tussen opoe en Bram. Opoe staat niet vaak zo intevreden op een foto…. Ja, ook hier is een nösdölleken.
Tja… die ome Bram, helemaal uit Amsterdam naar de begrafenis van Jan Sigger. Hij was al eens eerder naar Lochem getuft om samen met Ineke Jan op te zoeken in het ziekenhuis. Ik denk dat hij pas 14 was toen Ineke op de Boschheuvel geboren werd, dichtbij de Boskamp. Eigenlijk vindt Bram nog steeds dat opoe aandacht te kort komt in de verhalen over de familie.
Opa was geen boer. Wanneer hij nu geleefd zou hebben had zijn leven er voor een deel heel anders uitgezien. Bram vertelde opnieuw dat opoe hem vaak moest roepen wanneer het melkenstijd was:"Johan, de beeste mot emolken wodden!" En dan duurde het meestal nog even voor opa uit zijn werkplaats kwam. Nee opoe was de eenvoud zelve, vertelde hij. Iedereen was welkom bij haar, voor iedereen was er plaats aan tafel. Zelf schoof ze steeds achteruit, Bram deed het zelfs voor, om een ander aan tafel te laten zitten. Geen wonder dat ze, zoals Erna het ooit beschreef, zo goed het bord op één hand kon houden en zo eten.
Nee Erna mocht het als klein kind niet nadoen van moeder Jo. Die zag het bord met inhoud natuurlijk al op de grond liggen.