Het kerkje in Barchem.
Ik heb een boekje van Mansukh Patel: Dansend tussen vreugde en verdriet, een voor mij bijzonder boekje dat je stukje bij beetje moet lezen. Ik moest er aan denken toen we binnen één dag een verjaardag vierden en de begrafenis van Jan Sigger, de man van Ineke, bijwoonden. Wat is het toch belangrijk om een afscheid met aandacht voor te bereiden. Dat was hier zeker het geval. De kinderen en kleinkinderen droegen ieder op zijn of haar manier iets bij. Ineke had zelfs nog een gedichtje gemaakt wat zo bij haar opgekomen was. Jan zou trots op zijn gezin zijn. Hij bleek de jongste uit een gezin met 9 kinderen, het nösdölleken zoals het werd verwoord. Het was hem niet aan te zien als je hem tegenkwam. Hij kwam van een boerderij de Strokappe in de Armhoede ( buurtschap bij Lochem –met dank aan Wouter) Na zijn pensioen is hij zich net als Wim als keukenprins nuttig gaan maken. Het was een waardig afscheid daar in dat kleine kerkje in Barchem, waar er al heel wat van de fam. Eggink zijn uitgedragen. Jan werd begraven bij zijn schoonouders, tante Dika en ome Hendrik Kettelarij, helemaal aan het begin van het kerkhof. Iets verderop zijn opa en opoe Eggink begraven, ome Jan en ook tante Dina. En vaak werd net als nu het lied [i]Neem Heer mijn beide handen [/i]gezongen, het lievelingslied van onze vader Hendrik Jan
En zo zaten we samen met ome Bram en tante Jantje en Jeanet aan de koffie met broodjes in de Onderschoer. Oom Bram had vanuit Durgerdam z’n buurman meegebracht, zijn co-piloot zo meldde hij, en hij had de auto eens flink op z’n staart getrapt op de heenweg, 120 km per uur had hij gehaald. Tja… die ome Bram met z’n 89 jaren.