‘Wat is een jaar weer gauw om hè?’ Schoorsteenveger Kor Fidder was gearriveerd met zijn assistent, zijn vrouw. Eens per jaar werd onze schoorsteen perfect geveegd. Toen we hier kwamen wonen hadden wij nog een schoorsteenveger die zoals dat vroeger gebruikelijk was, boven op het dak balanceerde om van bovenuit de schoorsteen te vegen. Nu heeft Kor een groot veeg- en zuigapparaat waarmee de klus van onderaf geklaard wordt. Je vindt naderhand geen stofje. Onder een kopje koffie praten we bij, altijd gezellig met die twee. Storm krijgt zelfs een brokje en alle aandacht. We bespreken zelfs hun plannen om ooit naar vrienden in Nieuw Zeeland te gaan. ‘Ja, pas als de beide katten dood zijn’, ze kan nog niet zonder. Hun vrienden wonen in Napier op het Noordereiland. Laat dat nu het mooiste klimaat hebben. De uitgebreide Maorie-tattoo, met mooie betekenis, op de arm van Kor wordt bewonderd. Even later gaan ze op weg naar de volgende klant. ‘We zijn ook uitgenodigd voor de open dag van de Brandweer’, meldt Kor. Niet dat hij meer reclame voor zijn bedrijf nodig heeft maar leuk is het wel. Veel succes! In 2007 kwam hij voor het eerst, Kor Fidder de schoorsteenveger, een waardig opvolger van Kemperman. Tja een houtkachel èn een rieten dak… je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.
Hij is geheel in ’t zwart gekleed zoals je van een schoorsteenveger verwacht. Alleen heb ik nog steeds van die fantasieën van zo’n mooie zwarte hoge hoed. Nou…. weet je wat hij toen als antwoord gaf? “Dan zou het alleen maar duurder worden”! Ha!
De laatste jaren doet hij dit werk samen met zijn vrouw. Ze zijn helemaal op elkaar ingespeeld. Zij geeft aan, licht bij, houdt de afzuigslang er bij en brengt weg. Ik heb eens goed staan kijken; de steel met borstel wordt van onder naar boven in de schoorsteen geleid en telkens verlengd met een nieuwe buis. De perfecte afzuiging doet het werk. We konden weer een jaar veilig stoken want de adviezen krijgen we er gratis bij. Na de koffie zetten de nieuwe afspraak alvast op de agenda voor volgend jaar. Hierna was een huis aan de Molenkamp aan de beurt. Daar moest hij het dak op, een hoog dak, soms kan dat niet anders. ‘Dan doe ik maar even de ogen dicht’, zei zijn vrouw lachend.
Toen we begin van dit jaar meldden dat we gingen verhuizen en geen houtkachel meer hadden, wist Karin te vertellen: ‘Maar aan de Torflang hebben ze ook wel houtkachels’. Jammer, ons huis niet. Denk ook niet dat het dat gaat worden.