Toen Gerhard en Robin vorige week een dag flink aan het opruimen waren aan het Schoolpad benoemde Robin het ook al: ‘Jullie verhuizing is ook voor mij afscheid nemen van mijn jeugd hier aan het Schoolpad’.. Hij en Eva waren er geregeld, het leven met ons, de honden, pony’s, schapen, geitjes en kippen is een deel van hun jeugd en vormen herinneringen voor de rest van hun leven. Dus niet alleen voor ons een afscheid maar voor iedereen die de laatste 29 jaar bij ons over de vloer kwam. En zo is het bij iedereen.
Zo ook bij moeder Siet. Oude kindergedichtjes die ik nooit van haar gehoord had, kwamen zomaar te voorschijn. Moeder van der Kolk had er ooit blijkbaar heel wat geleerd, maar wat er verder om haar heen gebeurde… dat was ze zo weer kwijt. Wel apart dat ze haar zoute harinkje niet lust, nee ze heeft nergens zin in.
Dat is wel eens anders geweest. Haar vaste hulp vroeger moest er wel eens om lachen wanneer moeder haar vroeg:”Wo’j ok wel een stukkien keze bi-j de koffie”. Ook een flinke plak leverworst was altijd favoriet. Wat dat betreft had vooral Henry, maar ook Wim, wat van z’n moeder weg. Henry gruwde vroeger van gebak en cake en andere zoetigheden, maar een schoteltje met stukjes kaas en worst sloeg hij nooit af. Rick was die keer ook meegekomen en moeder begon meteen de namen van haar kinderen en aanhang te oefenen, maar bij de kleinkinderen bleef ze steken bij Gerhard, Rick en Mark. Tja… die waren er ook het eerst. Even later gaat ze met Wim al zingend “Er ligt een stadje aan de IJssel “ de lift in als we haar weer naar de mooie vernieuwde ruimte van de dagopvang brengen… en komt er beneden weer uit met: ”Daar moet je Hattemer voor zijn….”
Weer aan de Dorpsweg was Niesje helemaal in haar element en had een heerlijke zuurkoolschotel klaar. We konden weer bijpraten. Wat zou ik dat graag nog eens doen. Ze zaten toen nog midden in de opvang van hun kleindochters, soms wel vier tegelijk. Dat heb je als ze in de buurt blijven wonen. “Oma… mag ik wel bij jou blijven eten”, vroeg Isa vaak, want dan hoefde ze tussen de middag niet op en neer naar huis. De basisschool was immers vlakbij.
Het is net als eerder wanneer Gerard of Paul Sietse om de beurt met een vriendje bij oma van der Kolk mochten blijven eten. En natuurlijk waren ook Catharina, Gera en Arend vaak bij oma te vinden, net als tante Catrien. Moeder had het liefst dat je bij haar kwam. Met recht kon je Dorpsweg 4 toen al ‘De Zoete Inval’ noemen.
En zo ging dat .. l’histoire se repète.
Nu wonen Paul Sietse en Annemarie met hun drie dochters in het vertrouwde familiehuis. Alle drie meisjes zitten al in het Voortgezet Onderwijs. Zo gaan de dierbare herinneringen door.