Wim is net terug van zijn rondje Emmen per scootmobiel. Hij moest voor een controle naar het Scheper ziekenhuis. Gelukkig… alles goed.
We nemen even een kop koffie en dan is het al weer lunchtijd. Wim loopt naar de keuken met Storm op zijn hielen, zoals gewoonlijk.
‘Ja, die weet al wat ik gao doen’, zegt Wim. Ach onze Storm kan geen kwaad meer bij ons doen. Hij is onze grote vriend en bewaker van huis en haard.
‘Ik denke da-j iedere keer wat zogenaamd per ongeluk laot vallen… en dat weet e allange’, vul ik aan.
‘Storm höldt mien stief in de gaten en kump kort bi-j mien staon en as e mien dan ankik is et net of e zeggen wil: ’As ie mien wat metgeeft zal ik niet zeggen da-j iedere keer langs de käze sniedt.’
Het is weer net als vroeger. Elke week gaat er bij ons een flink stuk kaas door, vaak ook nog een stukje extra belegen. Ik snapte al niet waarom die zo snel op was. Toen Wim in de lappenmand zat deed ik wel 2 weken met zo’n stuk.
Tja….Wim is van hartig, zo is een boterham met een zuur harinkie favoriet bij hem. En de kaas? Af en toe zie ik het gebeuren: plakje voor Storm… plakje voor mezelf.
