Wat is er slimmer dan een Shetlander?…. Nou?… Twee Shetlanders. Toen Saartje, de zwarte uitvoering van Amber nog bij ons in de wei liep… dat was me wat. Niks mee te beginnen. Ja als je brood bij je had, pakten ze met gestrekte nek aan om zo weer weg te kunnen. Tot Eva en later ook Agnes blijkbaar een andere aanpak hadden. Die liepen doodgemoedereerd met een touw of halster op ze af en ze lieten zich gewoon aanlijnen. Die Shetlanders weten gewoon wat je denkt. Toch bleef Saartje de lastigste en is nu verkocht en naar een betere plek verhuisd. Ik zal nooit vergeten dat ik haar zomaar kon aanlijnen nadat ik vertelde dat ze naar een nieuw heel lieve baas zou gaan. Zonder tegensputteren liep ze achter me aan naar de ponytrailer en hup de klep op naar binnen.
En… het gaat steeds beter tussen Amber en mij, vooral omdat ze dagelijks met een borstel behandeld wordt tegen jeuk op rug manen en staartinzet. Een beetje krabben en je kunt er van alles mee. Ze draait zich gewoon om als de andere kant even behandeld moet worden…. de dame. Ook jaloersheid is een Shetlander niet vreemd. Als ik de schapen een stukje brood ga voeren en ik loop door de wei, blijft ze mij de weg afsnijden om zelf meer te krijgen… het loeder. Omdat het gras in haar wei minder wordt mag ze ook op het erf lopen. Meestal pak je haar zo om weer terug in de wei te gaan, maar gisteren had de dame geen zin. Ze hield me in de gaten en haar lichaamstaal vertelde dat ik van hele goede huize moest komen om haar mee te krijgen.
