‘Mooi da-j dat nog kunt zeggen’!, klinkt het even gevat uit haar mond. We zijn weer een dagje in Hattem. Tijdens de koffie die we in het gezellige restaurant van de Bongerd drinken wordt er door moeder flink gezongen… ‘En als de moed er uit is pomp hem d’r dan’ maar in…. en natuurlijk: ‘Er ligt een stadje aan de IJssel’. Terwijl ze eerst alle jongens met aanhang en alle kleinkinderen steeds oefende, blijft het nu bij: ‘Ik heb vier jongens: Wim, Piet, Henry en Ben’.
Opnieuw is het weer inleveren. Terwijl er iets meer dan 8 jaar geleden een kamer in het Zorgcentrum ingericht werd met de eigen spulletjes van moeder van der Kolk, zijn we weer een stap verder. Er moet ruimte gemaakt. Ze komt de rolstoel bijna niet meer uit en nu staat er veel te veel in de kleine kamer. Als ze weer naar de dagopvang gaat voor het middageten is Ben ook gearriveerd. Als we afscheid nemen en zeggen: ‘Moeder we gaan er vandoor en tot de volgende keer…’, is haar gevatte antwoord:’Mooi a-j dàt nog kunt zeggen’.
En dan worden de kleine eettafel en de stoelen met vereende krachten naar beneden gebracht en ingeladen. Ook de oude rookstoel gaat er uit. ‘Heb ie d’r nog belang bie’, vraagt Ben aan Wim, ‘de stoel waor papa altied in zat?’ Maar wij hebben er ook geen plek voor.
Niesje heeft de zuurkool al klaar en we brengen een paar gezellige uurtjes door in het oudershuis van de familie van der Kolk. Er komen vanzelf herinneringen boven van de tijd dat vader koster was van de kerk, moeder ook mee ging naar de kerkdienst met Piet want die kon je niet thuis laten. Dan ging er van alles mis. Tijdens de kerkdienst dirigeerde hij als knulletje vaak achterste voren de zingende gemeente. De muziek zat er al vroeg bij hem in. Wim deed intussen de ontbijtboel, trok de bedden recht, pakte Ben in de kinderwagen en samen met Henry en Ben ging hij naar de Koeweg waar na de kerkdienst vader en moeder van der Kolk zich met Piet bij hen voegde. Geen wonder dat Wim nog steeds zo handig is.
[i]It’s more than 8 years ago mother van der Kolk had to move to her Elderly Care Home The Bongerd. And today we had to move some furniture while her wheelchair needed more space in her room. We are in Hattem to visit her and have a coffee together in the restaurant. She is singing… old Dutch songs and hold our hands. While she always tries to remember the names of all of us the grandchildren included, she just practises:’I’ve 4 boys: Wim, Piet, Henry and Ben. When it’s time to go, Ben is coming to help with moving the furniture. When we say goodbye : ‘So mother we are going.. until the next time’, she answers very witty:’It’s nice you are able to say so’.
And than we are going to bring the table, chairs and the old chair of father van der Kolk downstairs.
While we have dinner at Ben and Niesje’s home the old times are back again and the brothers remember the time Wim used to clean the breakfast table on Sunday morning while mum and dad went to church with Piet, which couldn’t be left home. Piet always loved music and used to direct the people in church, when mother didn’t look.
Meanwhile Wim took the pram with Ben in it and Henry and went to Hattem’s wood where mum and dad came after church. It’s no wonder Wim always has been a handy boy in our family household[/i]
