Ik dacht net tot rust te komen. Ik werd lichter in mijn hoofd en dacht het gemakkelijker aan te kunnen om alleen door te gaan. Niets is minder waar.
Wel kan ik het verdriet om Mark gemakkelijker een plekje geven. Door het herlezen van zijn laatste brief werd het duidelijk dat hij op was en niet verder kon. Het is precies 7 jaar geleden dat we hem moesten missen, het getal van de volheid. En net nu kom ik blijkbaar pas toe aan het verwerken van het verlies van Wim, mijn steun in alles. Ik weet wel dat ik dat ook voor hem geweest ben maar een leven zonder Wim is nog één donker gat. Ik schaam me er een beetje voor want ik word aan alle kanten opgevangen. Maar ik heb mijn emoties niet meer in de hand. Vanmorgen kwam de Cantorij zingend binnen op deze prachtige Paasmorgen. Meteen dacht ik aan vorig jaar toen Wim nog meeliep en meezong. Zijn mooie en warme stem herkende ik altijd. En daar begon het al te stromen. Je wilt niet weglopen maar dit was wel een moeilijk uur… en langer. Ik blijf meestal koffie drinken maar ging nu meteen weg. Ik mag hopen dat dit tijdelijk is. Ik hoor het Rick al zeggen: ’O o… daar gaat ie weer’ en even later ‘Knap je ook weer van op!’ Hij voelt het altijd aan. Vanmiddag ben ik maar even op de fiets gestapt… ja naar Rick.
Ik kreeg een lieve mail. Zij had ook naar de Passion gekeken en stuurde me de link voor het mooie lied Heel jou, gezongen door Angela Schijf–