Opoe en tante Jantje voor de Boskamp.
Bij het lezen van dit ontroerend briefje van opoe hield ik het even niet droog. Al is het allemaal lang geleden, als kind heb ik meer meegekregen dan ik beseft heb over de tijd en het verdriet in de jaren na het overlijden van vader Hendrik Jan of H.J. zoals hij vaak genoemd werd. Bovendien was er nog geen weduwenpensioen en het was de tijd net na de oorlog toen er nog bijna niets te krijgen was. Herman die in mei 1946 overgekomen was na het overlijden van H. J. zorgde met Netty en waarschijnlijk al hun buren en vrienden dat er pakketten met kleding gestuurd werden naar de Boskamp en van daaruit werd het verdeeld.
[i]Vrijdag, voormiddag, 12 April
Lieve Coba en kleinkinderen,
Het weer is nog niet zoo dat ik durf te komen. Ik moet nog steeds hoesten en als ik wat meer in de buitenlucht kom, wordt het dadelijk weer erger. Geef Dini maar een kus van mij en allen gefeliciteerd met haar geboortedag en doe Heintje en Dini ieders een gulden in de spaarpot van opa en opoe.
De beide laatste pakken uit Amerika zat niet veel geschikts in voor U of uw kinderen, ’t was geschikt voor jongens of grootere meisjes. Er waren ook nog kousen bij maar allemaal haast te groot. Ik geloof dat we nog één of twee paar uitgezocht hebben voor Heintje. Coba, u had Jan gevraagd of er ook schortenbont bij was en toen had Jan gezegd dat geloof ik wel, maar helemaal niet. Zulke mannen hebben niet veel verstand van vrouwenkleren. Maar ik had nog een stukje en daar heeft Hanna een paar schortjes van gemaakt. Waar het mee afgezet is heeft Hanna er bij gedaan. Herman schreef in zijn laatste brief, dat Nettie nog proberen zou om ook nog een pakje voor Coba te krijgen, dus dat blijft nog afwachten. Ik zal Vader het een en ander nog meegeven. Wanneer het weer beter wordt, ga ik op mijn eentje H..Jan zijn graf bezoeken, want als ik alleen ga , word ik door niemand afgeleid.
Nu Coba en verdere huisgenoten een goede dag toegewenscht van
Uw schoonmoeder[/i]
Reading this touching letter from opoe Eggink I felt emotional. Even it all happened a long time ago. As a child you hear and feel more than you realize about those time of sorrow in the years after dad Hendrik Jan passed away. And also there was no widow’s pension and after the war there was not much you could get. Herman, who came to Holland in 1946 after H.J’s death, took care with Netty to sent several packages with clothes with help of friends. At the Boskamps place it had been divided.
[i]Friday, the 12th of April,
Dear Coba and grandchildren,
The weather is too bad for me to come to you. I have to cough al the time and when I’m going outside it’s getting worse. Give Dini a kiss and all of you congratulations with her birthday and here you get a guilder each from opa and opoe to put in their money-box.
There wasn’t much in the last packages from America for you or your children, it was more for boys or larger girls. Also stockings, all to large for them. I think we collect one or two pairs of socks for Heintje. Coba you asked Jan for fabrics to sew aprons. Jan thought so, but no there wasn’t. Men don’t know about women’s clothes. But I had some and Hanna made aprons from it. The borders of it are made from fabrics she had. Herman wrote in his last letter Netty would try to get a package for Coba, so we have just to wait for it.
I will give vader something for you. When the weather approves I’ll go and visit Hendrk J.’s grave on my own, so when I’m alone, nobody will deduce me.
So Coba and other housemates, a good day wished by your mother in law.[/i]