Gerrit en Jantje Dinkelman.
‘It looks just like Emmen on a sundaymorning’, zo zei onze vriend Tom het eens toen we door een rustig Engels dorpje reden. Afgelopen vrijdag wilde ik vóór Henk z’n afscheidsfeestje even de foto van haar grootouders gaan afgeven bij Jannie Dinkelman in Lochem. Ik had haar adres en Lochem is niet groot… dacht ik. Ik kan jullie aanraden nooit op vrijdag in de spits op zoek te gaan in Lochem als je de weg niet kent. Dat is beslist geen Emmen op een sundaymorning, kan ik je verzekeren. Hadden we nu maar de Tom tom bij ons gehad! Eerst zaten we al in de verkeerde wijk. Daarna terug naar de plattegrond aan het begin van dit mooie oude stadje. Toen wisten we het… Maar er waren veel wegen die je niet in mocht. Ik denk dat we aardig in de buurt moeten hebben gezeten en hebben het zelfs nog aan iemand gevraagd. Maar het was intussen aardedonker. Ik had het helemaal gehad. ‘Schei astoebleef uut’, riep ik tegen Wim, ‘ie kroep oe nog vaste in dee smalle sträötjes.’
Dus Jannie… je houdt die foto nog tegoed, de foto die al die tijd bij Herman en Nettie in Iowa heeft gestaan. Het zegt wel wat over de goede verstandhouding die hij met de buren uit zijn jeugd had. Nu was het bij Berdena op de stapel ‘unknown’ beland. Ik heb haar bij een aantal brieven en foto’s uit de brand kunnen helpen maar de mensen op deze foto kende ik niet. Jannie reageerde meteen toen ik deze liet zien. Haar grootouders lieten deze mooie officiële foto maken en natuurlijk hoort zo’n foto in de familie.