‘Heet die kat echt Loeder?’ De man komt niet meer bij. Intussen schiet Loeder met opgeheven staart langs ons heen en kiest het hazenpad.
Ja… dat was snel bekeken. Toen ze als kitten eenmaal rond begon te scharrelen met moeder Suze keek ze al zo venijnig en verontwaardigd als je haar wilde pakken. Nee daar houdt ons Loedertje niet van. Ze is intussen al een jaar of 12 en is me regelmatig te slim af. Zo mag ze zich graag op een slaapkamer verstoppen achter in een kastje. Ze zit soms stiekem boven aan de trap te wachten tot een van ons naar binnen gaat. Wanneer ik het deurtje van een van die zijkastjes onder het schuine dak open zie staan weet ik dat het weer zover is. Maar daar hebben we het volgende op gevonden. We laten de deur op een kiertje en trekken in de keuken een lade een keer open en dicht en roepen de beide katten:’Suuuuuze, Loeoeoedertje….’Binnen de 10 seconden staan ze achter je in de keuken. Want twee keer per dag krijgen ze iets extra lekkers uit zo’n zakje met vlees van de Lidl. Soms duurt het Loeder te lang en gaat ze voor de deur staan naar de gang, een teken dat ze naar buiten wil. Wil je echter de deur open doen naar buiten, loopt ze als een deftige dame richting keuken waar de extra tractatie vandaan moet komen. Gebeurt dat niet dan wacht ze tot de deur open gaat en verwijnt ze beledigd naar de schuur waar de gewone brokjes wachten. Soms grijpt ze van nijd een vogeltje en verdwijnt er grommend mee in de struiken. Je zou het niet zeggen wanneer ze als een zwarte koningin op haar lievelingsplekje opgerold en tevreden bij de verwarming ligt, maar een Loeder dat is het.
