Hetty Site

Logboek Vluchtelingen Station Emmen

Een deel van het bijgehouden Logboek van de hulp van vrijwilligers aan de vluchtelingen die aankomen op Station Emmen.

Zondag 20 september
Zondagmorgen om 10 uur waren wij bij het station met drinken, eten kleding en knuffels. Er kwam een gezin met vier kleine kinderen uit Eritrea, een gezinshereniging. Zij waren dorstig en erg moe van de lange reis. Daarna kwam er een jong gezin met een baby, genaamd Maria. Ze hadden een tasje van 30cm in het vierkant, ze hadden werkelijk niets en al 20 dagen onderweg.. Gelukkig hadden wij jassen, truien, ondergoed, babyspullen en dekens. Ze waren zo gelukkig en dankbaar. De extra bus voor het AZC reed pas om 12 uur. We wisten ook niet of de bus überhaupt wel reed op zondag. Jammer want de gezinnen met kinderen waren net weg met 73 en hebben dus nog een poos in Ter Apel moeten lopen.
Gemiddeld over de dag komen er ca. zes personen aan en ’s avonds een stuk minder. Dus ongeveer 120 vluchtelingen. Allemaal mensen met een eigen verhaal. Zo was er ook een jongen. Hij wankelde op zijn benen, moederziel alleen, 17 jaar en al 18 dagen onderweg. Hij moest in het leger, maar wilde niemand doodschieten. Dus vluchten naar het onbekende. Wat zijn wij toch bevoorrecht! (Ronnie de Rijk)
Daar sta je dan, op het station in Emmen om vluchtelingen op te vangen. Dan komt de trein en gaan we op zoek naar mensen uit Syrië op weg naar Ter Apel. Op zich pik je ze er zo uit, zoekende en vermoeide mensen. Blij dat je vraagt of ze naar Ter Apel moeten en we zeggen dat ze met ons mee kunnen gaan. We begeleiden deze mensen naar de bushalte en we bieden hen een flesje water met een banaan of krentenbol aan. Maar ook een warme winterjas en een knuffel voor een klein meisje die net een heerlijke banaan op heeft. Ze beloont ons met een lach! We gaan in gesprek, zien foto’s en horen verhalen van de veelal goed opgeleide jonge mannen en kinderen. Allemaal met veel te veel op een veel te kleine opblaasboot de overtocht gemaakt en op
zoek naar een betere toekomst. Ze zijn in het water gevallen, hebben gezwommen, gevochten om te komen waar ze nu zijn Ze blijken al weken onderweg en hebben dagen niet geslapen of zich gewassen en voelen zich vies. Verontschuldigen zich er bijna voor.
Nu zijn ze moe, maar zo dankbaar omdat ze een vriendelijk welkom krijgen. Dan komt de witte bus, die rechtstreeks naar het AZC rijdt. De mensen danken nogmaals, geven een hand, of een knuffel stappen in en zijn blij, het laatste stukje. Wij zwaaien, en hebben daarbij een brok in onze keel. Het ga jullie goed.! En dan komt de volgende trein. (Angelique van der Helm)
Goede Herder Parochie Emmen-Erica

Maandag 21 september.
Al voor 12.00 uur op het station. Daar al direct een 10 tal mensen opgevangen en voorzien van water, brood en fruit. Met elke trein kwamen er weer vluchtelingen aan, soms een klein groepje, maar ook wel groepen van 25 tot 30 mensen. Enkele gezinnen met kleine kinderen. Het bleek dat vooral ’s middags de meesten aankomen, ’s avonds werd het veel rustiger. Soms een paar, soms niemand. De laatste trein van kwart over een bracht nog 1 vluchteling. Over de hele dag toch een 300 mensen geholpen.
Heel fijn was dat spontaan mensen langs kwamen om te tolken of kleding te brengen. Mensen die kwamen vragen of er nog iets nodig was en dan naar de winkel gingen om fruit of broodjes te kopen en afleverden bij ons. Drie knullen van een jaar of 12 die drie zakken met kleding kwamen brengen.
Wat ons wel opviel is dat veel kleding overbodig is. De mensen hebben weinig tijd om te passen. Wat het meest gevraagd werd waren warme jassen en af en toe een trui. Broeken kunnen niet gepast worden en daar werd ook niet om gevraagd. Tussen alle kleding ook veel zomergoed en dat is natuurlijk nu niet handig.
Alle medewerkers vonden het wel een ervaring om op deze manier mensen te kunnen helpen en de verhalen die je hoort, hebben veel indruk gemaakt. Wat wel opviel was dat sommige meisjes heel angstig keken als ze aangesproken werden door een man, dus het is heel fijn als er ook vrouwen bij de hulpverlening zijn.
Baptistengemeente De Bron, Hilde Wijnholds

Dag
Van de beveiliger hoorde ik dat de glazen flesjes met water niet kan voor de veiligheid van de omgeving . Ze worden ingenomen als ze dit zien. Dus alleen plastic flesjes mogen nog vrijelijk uitgedeeld worden.
Groet, Aly Karsijns GKV

Dinsdag 22 september
Op de dinsdag totaal ongeveer 270 vluchtelingen opgevangen, de aantallen waren per trein erg wisselend. Vanaf 11 uur tot 01.30 uur zijn er steeds vrijwilligers aanwezig geweest en ook werd er gebruik gemaakt van de kleding kast. Door de vele vrijwilligers van Ichthus konden we steeds na 3 a 4 uur wisselen zodat het voor ieder niet een al te grote belasting zou worden.
Tegen 23.00 uur kwamen er nog 2 gezinnen met erg jonge kinderen die we nog van luiers en kleding en zelfs knuffels hebben kunnen voorzien. De bus kwam net terug uit Ter Apel en de chauffeur was bereid om deze twee gezinnetjes direct weg te brengen.
In de op een na laatste trein was er nog 1 man en in de laatste trein was niemand meer. Tegen 01.30 vertrok de bus met de laatste man en na het opruimen zijn we weer naar huis gegaan. Over het algemeen veel positieve en blije reacties van de mensen en de lach van de kinderen maakte heel veel goed.
Vr.Gr. Gerard Dost.
Woensdag 23 september
Om 13.30 uur ben ik de eerste op het station, maar al gauw krijg ik versterking. De stewards van de NS maken ons duidelijk, dat ze on s liever bij de bushalte hebben omdat de mensen anders in de stationshal blijven hangen en de bus wacht niet.
Het is prima weer, dus we verkassen graag. In de loop van de dag komen ruim 100 vluchtelingen aan. Het loopt dus duidelijk terug. Dat komt waarschijnlijk doordat er nu meer aanmeldcentra zijn. Langzaam komen we er in hoe het in z’n werk gaat. De witte pendelbus komt om het uur en brengt de mensen naar de ingang van het AC. Omdat het ‘s avonds minder druk is dan ‘s middags komt het verkeerd uit, dat het met de vrijwilligers net andersom is. Er lopen een Eritreër en een Egyptenaar rond die helpen bij het wegwijs maken Georgi uit Egypte is er de hele middag en avond. Ook van andere gemeenten komen er soms mensen even kijken en een praatje maken. Tegen het eind van de middag komt er een gezin uit Syrië langs wandelen, vader, moeder twee kinderen, die al enige tijd in 2de Exloermond wonen. Een oom en tante er bij die in Saoedi-Arabië wonen en werken en nu op bezoek zijn. Zij spraken hun waardering er voor uit, dat wij er waren en dit deden. Daarna wandelden zij door, waarschijnlijk om boodschappen te doen. Toen ze terug kwamen hadden ze een bos bloemen voor ons meegenomen om hun waardering te laten zien. Hartverwarmend!
De kledingkast is propvol!
Kleding hebben we niet uitgedeeld, want het was warm weer en ze zaten allemaal goed in de kleren. Bovendien lijken ze in het AC al hun kleding in te moeten leveren, ze krijgen een kledingpakket en hun eigen kleding wordt gereinigd en ze krijgen het daarna gelabeld en al terug.
De meeste vluchtelingen lijken wel in staat zelf hun weg te vinden en daarom is het misschien niet meer lang nodig om de actie door te zetten. Blijven alleen de mensen, die het niet zo makkelijk vinden, vermoeid of ziek zijn. Natuurlijk is het heel waardevol en dankbaar werk en het wordt erg op prijs gesteld dat ze vriendelijk begroet worden en op water, bananen etc. getrakteerd worden. Ik verwacht echter dat het moeilijk wordt om de vrijwilligers gemotiveerd te houden als de aantallen teruglopen en het langer gaat duren.
Al met al vind ik het een waardevolle ervaring.

Ds. H. Thon, Valthermond

Elyas
Op 24 september heb ik van 12 uur tot 19:00 uur vluchtelingen geholpen op het station van Emmen. Dit was erg bijzonder om mee te maken. Ik heb veel met mensen gepraat en heb hun verhalen gehoord. Eén verhaal kwam van Elyas, een jongen van mijn leeftijd die zo’n drie maanden had gereisd. Onderweg was hij zijn vrienden kwijt geraakt en hij wist dus niet of het goed met hen ging. Terwijl hij gedwongen was de rest van de reis naar Nederland helemaal alleen voort te moeten zetten, wist hij ook niet hoe het zijn familie in Syrië verging. Of hij ze ooit weer zou zien weet hij ook niet. Gelukkig troffen wij hem in Emmen en konden we stellen dat hij deze gruwelijke reis gelukkig heelhuids heeft doorstaan. Nu komt echter de volgende reis. De reis van het lot. Hoe gaat/kan Elyas zich aanpassen aan de Nederlandse cultuur? Hoe gaan de Nederlanders hem benaderen? Hoe gaat zijn leven er vanaf nu uit zien? Kan hij bijvoorbeeld studeren, werk krijgen en een vriendenkring opbouwen? Allemaal vragen, vragen waar nog geen antwoord op gegeven kan worden. Toen Elyas dit allemaal aan de aanwezige tv-ploeg van Kruispunt probeerde uit te leggen, werd het hem even te veel. Ik legde mijn hand op zijn schouder en probeerde hem gerust te stellen, al wist ik zelf ook niet echt hoe. Op een of andere manier lukte dit wel en voelde Elyas zich veilig. Hij stelde het zo op prijs dat wij hier voor hem klaar stonden. Toen hij eenmaal door had dat wij te vertrouwen waren, voelde hij voor het eerst sinds hele lange tijd oprechte blijdschap en zei hij nooit meer weg te willen uit Nederland. Hier in Nederland is het namelijk vrede. Zijn toekomst mag dan onzeker zijn, zijn verleden in Syrië zou hij waarschijnlijk uit zijn geheugen willen verbannen. Nu is hij in een voor hem vreemd land en was de dag van zijn aankomst in ieder geval een dag om niet snel te vergeten. Zowel voor de vrijwilligers als de vluchtelingen zelf. Heb uw naaste lief als jezelf. Ook al ben je christen, moslim, blank of zwart, je bent een mens en liefde verdien je. Geef de vluchtelingen een warm welkom. Doe het voor je medemens. Doe het voor Elyas.
Diederik Wentink, Emmercompascuum