Beetje onduidelijke foto, maar dit is Gerhard metTreesje, het nichtje van juffr. v d Meulen. Hij moet hier ong. 8 maanden zijn. Zo vroeg begon je in die tijd al met zindelijkheidstraining. Pampers waren er nog net niet!
Wim is altijd een zorgzame vader geweest. Hoewel hij slecht tegen luchtjes kan was hij de eerste die baby Gerhards poepbroek verwisselde. Hij was niet alleen zorgzaam, maar hij gaf ook altijd vreselijk goede adviezen. Het was alleen wel zo dat je die wel op diende te volgen….anders was het hek van de dam. Hij snapt niet dat je iets op een andere manier ook handig kunt vinden want dat is het volgens hem niet.
Zolang we in Hengelo woonden kwam hij tussen de middag thuis eten, behalve als hij met inspecteurs uit eten ging. Dat gebeurde nog wel eens en dan hadden wij het wel lekker rustig. We zaten net zo lang aan tafel…daar ging het niet om. We konden alleen meer praten en verhalen vertellen. Dat wil je toch weten. Alle belevenissen van vriendjes en juffen passeerden de revue. Wim niet… die kwam om te eten. En er moest vooral netjes gegeten worden. Ik heb wel eens gelezen dat Prins Bernhard ook zo gesteld was op de tafelmanieren van zijn kroost. En vooral niet smakken! En beslist met de mond dicht kauwen.
Toen ik na de eerste klas op het Baudartius in Zutphen vriendinnetje Wilma te logeren had vroeg die later zo tussen neus en lippen: ”Mag jij thuis smakken aan tafel”? Ik zei natuurlijk dat dat bij ons ook niet mocht. “Nou, je moeder doet het anders wel”! En terwijl ik dit schrijf hoor ik weer het genoeglijk zachte smakgeluidje van mama. Die kon inderdaad smakelijk zitten eten. Dat had ze ook niet van een vreemde, want Opa Bijenhof deed dat net zo.
Toen Wim in de begintijd van onze verkering in het weekend bij ons logeerde mocht hij steeds naast opa Bijenhof zitten. En hoewel hij zeer op opa gesteld was griezelde hij van die smakgeluidjes, maar kon daar natuurlijk niets van zeggen. En ik keek wel uit…..ach opa…laat hem toch… mij interesseerde het niet zo.
Maar dank zij Wim wordt er bij ons aan tafel niet “gesmakst”, zoals wij dat altijd noemden.