Dit is de Oehoe, net zo groot als de Laplanduil!
Ik ben een uil aan het schilderen. Niet zomaar een uil….nee een Laplanduil oftewel the Great Gray. Ik heb, behalve dan in de dierentuin, pas twee keer in de natuur een uil gezien. De eerste keer zijn we op camping De Berenkuil in Grolloo. We staan onder een paar dennenbomen en ineens komt er een vrij grote vogel vlak over ons heen vliegen en even later zit hij prinsheerlijk boven ons. Ik zie z’n oorpluimen. Het moet dus wel de ransuil zijn.
Als ik na dat weekend weer op school mijn collega biologie Joop zie, schuif ik tijdens de koffiepauze bij hem aan tafel en vertel over onze indrukwekkende uil. “Och “, zegt Joop…”dat is de uil die hier het meest voorkomt”! Het doet toch niets af aan mijn bewondering voor het dier. Later horen we in de Rietlanden de jonge uilen schreeuwen bij het Oranjekanaal. Zo dichtbij zaten die. “Dat zijn bosuilen”, weet Joop ook nog te vertellen!
Pas brachten we het stuk hout met “Bernard” er op weg en zien daar bij Harald ook de oehoe’s in een kooi. Ik heb begrepen dat je voor de meeste beschermde dieren die je opvangt eerst toestemming van de politie moet hebben.
Volgens mij heeft pa er minstens zo veel plezier aan als Harald. Nu ben ik dan aan de Great Gray begonnen op een dikke plak berkenstam. Misschien is er nog een plekje te vinden in hun huis vol met Hemstedtpoppen. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Prachtig,….maar wel veel. Ze slapen zelfs nog tussen de poppen.
Hij wordt mooi…die Laplanduil! Het is ook een heel bijzondere vogel.
Het is nog wel geheim, maar Gerald heeft toch geen tijd om op computers te kijken.
Dus niks zeggen….