De familie Bijenhof op De Haar. ± 1928/ 29
Wat was dat vroeger makkelijk met namen verzinnen voor de kinderen. Je nam gewoon de namen van de grootouders, meestal eerst van vaderskant, dan moederskant, weer terug naar vaderskant enz. Soms werden ook het eerst de grootouders vernoemd waarbij ze inwoonden, want dat was toen algemeen. Er moest toch iemand de ‘olders aan ’t ende brengen’. Kwamen er nog meer kinderen dan werden ooms en tantes nogal eens bedacht.
Bij de Bijenhofs op De Haar was het makkelijk zat. Oom Wim heette Jan Willem naar opa’s vader. Tante Riek Willemina Hendrika naar moeder Barmentloo. Mama heette Jacoba Johanna naar moeder Bijenhof en dat Johanna waarschijnlijk naar opa zelf. En tante Hermien naar vader Barmentloo.
Bij de Egginks waren er meer kinderen dan familienamen. Tante Heintje een Johanna Hendrika en tante Hanna heette voluit Hendrika Johanna. Tante Heintje vond dat ze het andersom hadden moeten doen met de roepnamen. Bij Eggink van de Jager hadden ze ook een Mies- van Wilhelmina- en een Heintje. Het verbaast me dat er geen Jenneke is, maar waarschijnlijk is Jan naar zijn oma van vaders kant genoemd. Maar uiteindelijk werd Bram geboren als Abraham, geen idee waar opa en opoe deze naam vandaan getoverd hebben. Abraham Lincoln misschien?
Bij de oom Sjoerd en tante Hermien Aartsen waren de beide opoes al vernoemd toen er een derde meisje geboren werd. Dat werd Carin, de C van Coba, de A van Aartje, de R van Rika en de In van Dinie, alle tantes in één keer vernoemd. Bij de vierde dochter hebben ze toch opa Aartsen bedacht: Jan werd Janneke. Tot hun verrassing werd no 5 een jongen en dat werd weer een Johan Berend Willem, voluit genoemd naar onze opa Bijenhof.
En zo kom ik aan Heintje, of zoals opoe altijd bleef zeggen: Hentje. Ik was er niet blij mee… in de tijd van Heintje Davids.
Maar ja… als kind kon ik dat Heintje niet zeggen en noemde ik me Ettie. En toen werd het vanzelf Hetty. En nu…? mag iedereen me weer Heintje noemen.
Drie keer heb ik een mooie meisjesnaam bedacht toen we een baby verwachtten, allemaal variaties op Jacoba: Cobine, Corine en Cora. Maar het was niet nodig. Het werd Gerhard Willem, Hendrik Jan en ….. Mark Stefan. Je snapt het al… die laatste was ons eigen idee.
Opa Bijenhof leefde toen nog – 2-2-1970- en vroeg mama hoe ze toch aan die naam kwamen. Mama reageerde onmiddellijk:"Ach ie wet toch wel… Biebelse namen… Marcus en Stefanus."